శశాంక విజయము దశమ అంకము

ఏక సంతగ్రాహి మరియు తార యొక్క  ప్రియ శిష్యుడగుట వలన మరియు మిగిలిన ఆశ్రమవాసులందరూ మహాయజ్ఞమునకు ఏతెంచుట వలన ఎటువంటి ఆటంకము లేక చంద్రుడు ఒక్క సప్తాహము వ్యవధిలోనే కామశాస్త్ర పారంగతుడయ్యెను మరియు తద్వారా సకల శాస్త్రములలో నిష్ణాతుడయ్యెను. తాను ఎంతగా బోధించి ప్రయత్నించినను తన శిష్యుడైన చంద్రుడు అస్ఖలిత బ్రహ్మచారిగా మిగిలిపోవునన్న ఆలోచన కొద్దిగా ఖేదము కలిగించినను ఆ సప్తాహములోని ప్రతి క్షణము తన ప్రియ శిష్యుడు తనకందించిన సుఖము మరపురానిదిగా తోచెను తారకి. మనోహరుడైన శిష్యుడందించు అమోఘమైన సుఖము ఇంకయు కావలెనని తన తనువు ఎంతగా తపించుచున్నయు సమయస్ఫూర్తితో ఆలోచించిన తార చంద్రునితో ఇట్లనియె “ఓ ప్రియ శిష్య ఇక నీవు కామశాస్త్రముతో సహా సకల శాస్త్రములు మరియు వేద వేదాంగములలో నిష్ణాతుడివైతివి. ఇక నీవు రాజసూయ యఙ్ఞము ఒనర్చుటకు అర్హుడవు. ఆ యజ్ఞము కొరకు ఆవశ్యకమైన సంస్తరములు (సంస్తరములు = సన్నాహములు) తక్షణమే ఆరంభించవలెను. మీ గురువుగారితో ఆరంభించి మన దేవలోకమునకు వైరులైన దానవులని మినహాయించి దేవ, మానవ, యక్ష, గంధర్వ, కిన్నెర, కింపురుష, నాగ, మొదలగు సమస్త లోకముల ప్రముఖులందరిని సవినయముగా ఆహ్వానింపుము. దేవగణ పక్షపాతి మరియు మీ ఆవుత్తలైన (ఆవుత్త = అక్క మొగుడు, బావగారు) శ్రీ మహా విష్ణువుని మరియు మీ సహోదరి ఐన శ్రీ మహాలక్ష్మిని సాదరముగా తోడ్కొని ఆశ్రమమునకు విచ్చేయుము. రాజసూయ యజ్ఞమునకు ఆవశ్యకమైన సామాగ్రిని నేను ఆశ్రమవాసుల సహాయముతో సమకూర్చెదను. నీవు నా ప్రియ శిష్యుడివి, ఏకసంతాగ్రాహివి మరియు నా పట్ల నీకున్న అపారమైన భక్తి శ్రద్ధలకు మెచ్చి అతి గూఢమైన కామశాస్త్రమును నీకు తప్ప ఇంకెవ్వరికీ బోధించలేదు, కావున నీవు మీ గురువుగారితో సహా ఎవ్వరికీ ఈ విషయము ఎరింగింపనివ్వనని ప్రమాణమొనర్చుము. “

      అంతట చంద్రుడు తన గురుపత్ని ఐన తారకి సాష్టాంగ ప్రణామము ఒనర్చి “అటులనే పరమ పూజ్య పతివ్రతా శిరోమణి ఐన నా గురుపత్ని నేను మీ ఆజ్ఞను అక్షరము తప్పకుండా శిరసావహించెదను మరియు మీరు నాకు అతి గూఢమైన కామశాస్త్రము బోధించిన విషయము ఎవరికీ ఎరింగింపనని పంచభూతముల మరియు మీ పాదపద్మముల సాక్షిగా ప్రతిఙ్ఞను గావించెద” అని పలికెను.

తార చిరుమందహాసమొనర్చి “ఓ నా ప్రియ శిష్య. ఇవ్విధముగా ప్రమాణమును నీవు భవిష్యత్తులో ఎందరికో ఒనర్చెదవు కావున నాకొనర్చిన ప్రతిఙ్ఞను నీవు విస్మరించగల  అవకాశము కలదు, కావున విభిన్నమైన రీతిన ప్రతిజ్ఞనొనర్చుము” అని పలికెను.

గురుపత్నిని సుఖపెట్టుచు విభిన్నమైన విన్నూతనమైన రీతిలో ప్రణామమొనర్చుచున్న శిష్యుడు

        అంతట చంద్రుడు ఉత్తిష్ఠుడై (ఉత్తిష్ఠుడై = లేచి నిలబడి) తన గురుపత్ని మరియు కామశాస్త్ర గురువైన తార జఘనములను తన హస్తములతో  పొదవి పట్టుకుని వాటిని లాఘవముగా విడదీయుచు ఆమెని ఉన్నయించి (ఉన్నయించి = ఎత్తుకుని) ఆమె భగములో తన నిగిడిన మేఢ్రముని జొనిపి తన గురుపత్నిని సుతారముగా ఉపుచు ఆమె ఆర్ద్ర (ఆర్ద్ర = తడిసిన) భగములో రాపిడి గావించుచు, మెల్లిగా ఆమె అధరములని గాఢముగా చుంబించుచు ఆమెకి ఉత్తాపము (ఉత్తాపము = కామ భావప్రాప్తి) కలిగించి పునః ప్రతిజ్ఞ గావించెను. అంతట సంతసిల్లిన తార తన ప్రియ శిష్యుడి విభిన్నమైన ఆలోచనకి విస్మతియై (విస్మతి అవుట = అబ్బుర పడి) తన భగములో బిగుతుగా ఇమిడిన  తన ప్రియ శిష్యుడి మేఢ్రముతో సుఖించి అతడిని గాఢముగా చుంబించుచు “విజయీభవ” అని  ఆశీర్వదించెను.

      గురుపత్నితో సుఖించి ఆమెని సుఖపెట్టి, ఆమెకి ప్రతిజ్ఞను ఒనర్చిన చంద్రుడు తటాకములో అభ్యంగ స్నానమొనర్చి తన గురువుగారైన బ్రహస్పతిని రాజసూయ యఙ్ఞము నిర్వహించుటకై ఆహ్వానించుటకు అరణ్యమునకు ఏతెంచెను.

ఒక ఘడియ కాలము పిమ్మట దేవలోక కళ్యాణార్థమై మహర్షులు తలపెట్టిన మహాయజ్ఞము సంపూర్ణమై, దానికి ఏతెంచిన బృహస్పతి ఆశ్రమ వాసులందరు సూర్యాస్తమ కాలమునకు గూటికి చేరుకొను విహంగముల (విహంగములు = పక్షులు) వలే ఆశ్రమమునకు చేరుకొనిరి. తమ గురువుగారు, గురుపత్ని మరియు వారిరువురి ప్రియ శిష్యుడైన చంద్రుడు ఎందులకు ఆ లోక కళ్యాణ యజ్ఞమునకు ఏతెంచలేదో వారికి అవగతమవలేదు. ఆశ్రమమునందు గురుపత్ని ఐన తార ఒంటరిగా కానరాగా అందులకు కారణమేమిటో అవగతమవలేదు వారెవరికీ. “గురువుగారు మరియు చంద్రుడు ఎచటికి ఏతెంచిరి? మీరు ఆశ్రమమునందు ఒంటరిగా మరియు విచారముగా ఎందులకున్నారు?” అని  పరి పరి విధముల ప్రశ్నించిరి తారని ఋషిపత్నులైన ఆమె సఖులు.

సౌందర్యమునకు తగ్గ చతురత కలిగిన తార తన పెనిమిటి చెంత లేని సప్తాహమంతా తన ప్రియ శిష్యుడితో ఏకాంతములో వివస్త్రయై ఆశ్రమమంతా విచ్చలవిడిగా రమించినప్పుడు కలిగిన తన మనోభావాలను తన సఖుల ముందు బహిర్గతము కానివ్వక ముఖమున విచార భావము దాల్చి “మీ గురువుగారు మహాయజ్ఞమునకై ఏతెంచుటకు సిద్ధముగా ఉండమని ఆదేశించి, తృటిలో వచ్చెదనని పలికి అరణ్యమునకు ఏతెంచిరి. రెండు ఘడియలు గడచినను వారు ప్రత్యాగఛ్చితులు (ప్రత్యాగచ్ఛ = తిరిగిరావుట) కాకపోయేసరికి వారు అరణ్యమునందు మీ గురువుగారు ఏమైనా ఆపదలో చిక్కుకున్నారేమో అని పరి పరి విధముల నా చింతాక్రాంతిత మనసు సంకోచించగా, వేదపఠనము గావించుచున్న వారి ప్రియ శిష్యుడైన చంద్రుడిని గురువుగారిని అన్వేషించి తోడ్కొని రమ్మని ఆదేశించితిని, సప్తాహమైనను, వారివురి జాడలేకపోయెను. అబలను కనుక ఆశ్రమము విడిచి వారిని అన్వేషించుచు అరణ్యమున సంచరించలేక వారిరువురి క్షేమము కొరకై ప్రార్థించుచు వారి క్షేమసమాచారము కొరకు నిరీక్షించుచు ఏకాకినైతిని” అని పలికి తన ఇష్టసఖిని కౌగలించుకుని భోరున రోదించుటారభించెను. ఋషిపత్నులందరు తారని శాంతపరుచుటకై విశ్వయత్నము గావించినను నటనలో నిష్ణాతురాలైన వారి గురుపత్నిని శాంతపరచుటలో వారెల్లరు విఫలులైరి. వివాహేతర శృంగారము (రంకు) లోనే కాక అసత్యమాడుట (బొంకు) లోను పెనిమిటికి తగ్గ కళత్రము (మొగుడికి తగ్గ పెళ్ళాము) వలే బృహస్పతిని అనుకరించుచుండెను ఆ మహాపతివ్రత ఐన తార.

దేవలోకములోని బృహస్పతి ఆశ్రమములో ఉన్న ఋషిపుత్రులు మరియు ఇతర విద్యార్థులు అనేక వర్గములు (జట్టులు) గా ఏర్పడి తమ గురువుగారైన బృహస్పతిని మరియు వారిని తొలుత అన్వేషించుచు వెడలిన చంద్రుడిని అన్వేషించుటకై ఏతెంచిరి. సకలశాస్త్ర పారంగతుడైన చంద్రుడికి తలచినంతనే తృటిలో ఒక ప్రదేశము నుండి మరొక ప్రదేశమునకు ఏతెంచగల శక్తి కలదు. ఇది అతడు గురువునుండి అభ్యసించినది కాదు. జన్మతః సంక్రమించిన దివ్యశక్తి. కావున చంద్రుడు ఆనతి కాలములో రాజసూయ యజ్ఞమునకు ముఖ్యులైన వారందరిని సపరివార సమేతముగా ఆహ్వానించుటకై దానవ లోకం మినహా బ్రహ్మాండములోని సమస్త లోకములకు ఏతెంచగలిగెను. సామాన్యులైన ఇతర శిష్యులు అరణ్యములలో దిక్కు తోచక వారి గురువుగారైనా బ్రహస్పతి కొరకై శోధించుచుండిరి.

రాజసూయ యజ్ఞ ముహూర్తము సమీపించుటతో చంద్రుడు పశ్చాత్తాపముతో శాప విమోచనకై తపమొనర్చుచున్న తన గురువు ఐన బృహస్పతి వద్దకి ఏతెంచి వారి పాదములకు సాష్టాంగ ప్రణామమొనర్చి. “ఓ పరమపూజ్య గురువర్యా, అనార్యులు, అసురులు తప్ప బ్రహ్మాండములోని సకల ఋషి, దేవ, కిన్నెర, కింపురుష, యక్ష, గంధర్వ, నాగ, సుపర్ణ, వసు, విద్యాధర, ఆదిత్య, మారుత, నర, వానర గణ ప్రముఖులు సపరివార సమేతముగా రాజసూయ యజ్ఞమును వీక్షించి, ఆశీర్వదించి, వారి పాదస్పర్శతో మన ఆశ్రమమును పావనము గావించుటకై ఏతెంచుచున్నారు. హరి, హర, బ్రహ్మాదులు సైతము ఆశ్రమమునకు విచ్చేయు సమయమాసన్నమైనది కావున నా వినమ్ర అభ్యర్థనను మన్నించి మన ఆశ్రమమునకు ఏతెంచి రాజసూయ యజ్ఞమును సుసంపన్నము గావింప ప్రార్థన” అని పలు పర్యాయములు వేడుకొనగా ఎట్టకేలకు కరుణించి చంద్రుని వెంట ఆశ్రమమునకు చేరుకొనెను. దేవగురువైన బ్రహస్పతి తన ప్రియ శిష్యుడిపై గల వాత్సల్యముతో సమ్మతించెనో లేక సుర పక్షపాతి దేవలోక సంరక్షకుడైన శ్రీ మహా విష్ణువుతో తాను మునుపు పలికిన ప్రతిజ్ఞ జ్ఞప్తికి రాగా భీతిల్లి (భీతిల్లి = భయపడి) చంద్రుడి ప్రార్థనను ఆమోదించుచున్న నెపముతో అతడిని అనునయించెనో అన్నది దేవ (గురు) రహస్యముగానే మిగిలిపోవును.

రాజసూయ యజ్ఞమునకు తమని సాదరముగా ఆహ్వానించినది శ్రీ మహా విష్ణువుకి స్వయానా శ్యాలుడు (బావమరిది) పైగా శ్రీ మహా లక్ష్మికి స్వీయ అనుజుడు (స్వీయ అనుజుడు = సొంత తమ్ముడు) ఐన చంద్రుడు అగుటచే సమస్త ఋషి, దేవ, కిన్నెర, కింపురుష, యక్ష, గంధర్వ, నాగ, సుపర్ణ, వసు, విద్యాధర, ఆదిత్య, మారుత, నర, వానర గణ ప్రముఖులు చంద్రుడు తలపెట్టిన మహారాజసూయ యజ్ఞమునకు సపరివార సమేతముగా బృహస్పతి ఆశ్రమములో ఉపస్థితులైరి. శ్రీ హరి మరియు శ్రీ మహా లక్ష్మి కరుణ కటాక్షములు వలదనుకొనగల వారెవ్వరు ఈ బ్రహ్మాండములో దేవతల దాయాదులు మరియు వైరులు ఐన అసురులు తప్ప.

అత్యంత వైభవోపేతముగా మరియు మదోద్ధతముగా (ఆట్టహాసముగా) చంద్రుని యొక్క రాజసూయ యజ్ఞమును ఉద్ఘాటించెను అతడి ప్రియ బంధువులైన శ్రీ మహావిష్ణువు మరియు శ్రీ మహా లక్ష్మి. విద్యాభ్యాసానంతరము చంద్రుడిని ఒక నూతన లోకమునకు అధిపతిని గావించవలెనని అతడి సన్నిహిత బంధువులైన శ్రీ మహా లక్ష్మీనారాయణులు సంకల్పించితిరి. అట్టి రాజ్యభారము స్వీకరించుటకు తొలుత రాజసూయ యజ్ఞము అత్యంత ఆవశ్యకమైన యోగ్యత.

భూత ప్రేత పిశాచగణములకు నాథుడైన మహాశివుడే రక్షకుడిగా నిలచిన ఇక దేవ వైరులైన దానవగణము ఇటు కన్నెత్తి వీక్షించే దుస్సాహసము చేయజాలరు కదా. అందుకే శ్రీ మహా విష్ణువు తన శ్యాలుడైన (శ్యాలుడు – బావమరిది) చంద్రుడికి అవ్విధముగా నిర్దేశించెను (నిర్దేశించుట = సూచించుట). భక్త సులభుడు మరియు దేవతలలో అతి సులభముగా ప్రసన్నుడగు మహాదేవుని అమితముగా స్తుతించి సవినయమునా ఆహ్వానించుచు శరణు వేడెను చంద్రుడు. శ్రీ మహా విష్ణువు శ్యాలుడు తనని శరణు వేడుకొనుట వింతగా అనిపించి ఆశ్చర్యం కలిగించగా, ధ్యానము విరమించి, ఉన్మీలతుడైన (ఉన్మీలతుడైన = కళ్ళు మెల్లిగా తెరిచిన) శంకరుడు తన పాదములకు సాష్టాంగప్రణామము ఒనర్చుచున్న చంద్రునికి అభయమిచ్చి “వత్సా, నీకు కలిగిన ఆపద ఏమి మరియు ఎవరి నుండి?” అని ప్రశ్నించెను. అంతట చంద్రుడు సవినయముగా సాష్టాంగ  ప్రణామ ముద్రలోనే అతి వినయము మరియు విధేయతతో “ఓ దేవ దేవా, మహా దేవా, మీ ప్రియ భక్తుడు ఐన శ్రీ మహా విష్ణువు సూచన మేరకు వారి శ్యాలుడను మరియి మీ భక్తుడను ఐన చంద్ర నామధేయము గల నేను రాజసూయ యజ్ఞమును తలపెట్టితిని. దేవలోక వైరులు మరియు దేవతల దాయాదులు ఐన అసుర గణము ఈ యజ్ఞమునకు మరియు అది నిర్వహించుచున్న నాకు ఆటంకము కలిగించగలరు. అందులకే మీ శరణు వేడుచున్నాను ఓ భక్తసులభా. మీ అనుగ్రహము మరియు అభయము పొందనిచో ఎట్టి కార్యమైనను నిరర్థకమే. వినా అభయం ఇచటనుండి అపగమించగల (అపగమించుట = తిరిగి వెళ్ళుట) ధైర్యము సైతము లేని అల్పుడను. తమ శరణం ప్రపద్యే ఓ పరమశివా” అని పరిపరి విధముల స్తుతించెను. అంతట అతి ప్రసన్నుడైన భోళా శంకరుడు చంద్రుని భుజములను పట్టి ఉత్తిష్ఠుడని గావించి (లేపి) ఆశీర్వదించి, అభయమిచ్చి అతడి వెంట రాజసూయ యజ్ఞ వాటిక ఉన్న బృహస్పతి ఆశ్రమునకు ఏతెంచెను. ఆశ్రమమునందు శివ వైరి మరియు శ్వశురుడైన (శ్వశురుడు = పెళ్ళాం తండ్రి, మామగారు)  దక్షప్రజాపతి సపరివార సమేతముగా ఉపస్థితుడగుట గమనించిన శివుడు ఖిన్నుడై వెనుదిరిగెను. అంతట చంద్రుడు సాష్టాంగప్రణామము ఒనర్చి మహాదేవుని పాదములను విడువకుండుటతో అతడి సవినయ అభ్యర్థనను మన్నించి త్రిశూల మరియు త్రినేత్ర ధారి ఐన మహాదేవుడు ఆ యజ్ఞమునకు రక్షగా బ్రహస్పతి ఆశ్రమము వెలుపల ప్రతితిష్ఠుడయ్యెను (ప్రతితిష్ఠుడవుట = ధృడముగా, స్థిరముగా నిలబడుట). శంకరుడెక్కడుంటే వారి గణములు సైతము అచటనే నిలుచును కావున సమస్త ప్రమథ గణము యజ్ఞమునకు మరియు చంద్రునికి ఎటువంటి ఆటంకము మరియు ఆపద కలుగకుండా రక్షక భటుల వలే బ్రహస్పతి ఆశ్రమమును పరిశెతించెను (పరిశెతించుట =  చుట్టుముట్టుట).

         ఆహ్వానితులంతా తన ఆహ్వానమును మన్నించి సపరివార సమేతముగా ఏతెంచుట చంద్రుడికి ఎంతగానో ఆనందము కలిగించెను. వాస్తావానికి వారెల్లరు ఏతెంచినది శ్రీ మహా విష్ణువు యొక్క శ్యాలుడు నిర్వహించు రాజసూయ యఙ్ఞమునకు ఆ వైకుంఠ వాసి పంపిన ఆహ్వానముగా భావించినందున. చంద్రుడు తొలుత తన సోదరి మరియు ఆవుత్తలైన శ్రీ మహా లక్ష్మీనారాయణులకు సవినయముగా సాష్టాంగ ప్రణామమొనర్చి అటు పిమ్మట తన గురువు మరియు గురుపత్నులైన తారా బృహస్పతులకి మరియు సరస్వతి బ్రహ్మలకి సాష్టాంగ ప్రణామమొనర్చెను. అటుపిమ్మట విచ్చేసినవారిలో అతి ముఖ్యులు అని తన ఆవుత్త (బావగారు) నయనములతో సంకేతమొనర్చిన ప్రసూతి మరియు పాంచజని సమేతుడైన దక్ష ప్రజాపతికి సాష్టాంగప్రణామమొనర్చెను. అంతట  అమితముగా సంతసిల్లిన దక్ష ప్రజాపతి చంద్రునికి తన పుత్రికలలో అశ్విని, స్వాతి, భరణి, విశాఖ, కృతిక, అనురాధ, రోహిణి, జ్యేష్ట, మృగశిర, మూల, ఆరుద్ర, పూర్వాషాడ, పునర్వసు, ఉత్తరాషాడ, పుష్యమి, శ్రావణ, ఆశ్లేష, ధనిష్ఠ, మఖ, శతభిష, పుబ్బ, పూర్వాభాద్ర, ఉత్తర, ఉత్తరాభాద్ర, హస్త, రేవతి మరియు చిత్త అను నామధేయములు గల సప్త విందశ (సప్త విందశ = ఇరువది ఏడు) మంది కన్యలని దానముగా ఇచ్చి వివాహము జరుపుచున్నానని బ్రహ్మాండమున కల సకల ప్రముఖుల సమక్షమున ఉద్ఘోషించెను (ఉద్ఘోషించుట = బిగ్గరగా ప్రకటించుట).  శ్రీ మహా విష్ణువు శ్యాలుడు,  మరియు శ్రీ హరి ఆఙ్ఞ అనుసారము ఆయన పుత్రుడు మరియు సృష్టికర్త ఐన బ్రహ్మ సృష్టించిన నూతన లోకమునకు అధిపతి కాబోతున్నవాడు, అటుపై సర్వాంగ సుందరుడు, మన్మోహకుడైన యువకుడు కనుక దక్ష ప్రజాపతి త్వరపడి అతడిని తన కన్యాభతృని (కన్యాభతృ = అల్లుడు) గావించెను. (అందమైన యువకుడు అందునా బాగా స్థిరపడిన వాడు పైగా బలవంతులకి సమీప బంధువైన లభించినచో కన్యాదానము తక్షణమే ఒనర్చుటకై ఆదుర్దా చూపని తండ్రి ఉండునా?) దక్ష ప్రజాపతికి మహాదేవుడు వంటి భిక్షువు అంటే చిన్నచూపు మరియు విత్తెహాము (విత్తెహాము = అసహ్యము). దక్ష ప్రజాపతికి యొక్క పంచవింశతి (పంచవింశతి = రెండు వందల ఐదు) పుత్రికలలో కనిష్ఠ (ఆఖరి) పుత్రిక ఐన సతి మాత్రం తండ్రి మాట పెడచెవిన పెట్టి, కుటుంబం నుండి విడిపోయి మహాదేవుని పరిణయమాడెను. అందువలన మహాదేవునికి దక్ష ప్రజాపతికి వైరము మరింత హెచ్చినది. ఐనను శ్రీ మహా విష్ణువు శ్యాలుడైన చంద్రుని అభ్యర్థన మన్నించి ఇరువురు ఏతెంచిరి బృహస్పతి ఆశ్రమమునకు చంద్రుని యొక్క రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుటకు మరియు రక్షణ గా నిలుచుటకు. దక్షుడు తన పుత్రికల వివాహము కొరకై కార్యార్థి (సొంత పని నెరవేర్చుకొనుటకు) ఏతెంచాగా కపటము మరియు ఇటువంటి లౌక్యము ఎరుగని మహాదేవుడు మాత్రము శ్రీ హరి మరియు చంద్రుని భక్తికి మెచ్చి విచ్చేసెను. అమృత వితరణ సమయమున చంద్రుని అంతమొందించెదనని అసురుడైన రాహువు ప్రకటించెను. ఈ ఘటన సైతము చంద్రుని ఎడల మహాదేవుని కరుణకి కారణమయ్యెను.

రాజసూయ యజ్ఞమునకై బృహస్పతి ఆశ్రమమునకు విచ్చేసిన ముఖ్య అతిథులెల్లరికి ప్రణామమొనర్చిన పిదప హవన గుండము సమీపమున ఆసీనుడయ్యెను చంద్రుడు. అతడి దక్షిణ హస్తము (కుడి చెయ్యి) వైపున అతడికి పరమ పూజ్యులైన అతడి గురుపత్ని మరియు గురువుగారు ఐన తార బృహస్పతులు ఆసీనులైరి.

యఙ్ఞము జరిపించుటకై విచ్చేసిన వేద పండితులైన ఋత్విక్కులు హవన గుండమునకు నలువైపులా ఆసీనులు కాగా శుభ ముహూర్తమున రాజసూయ యఙ్ఞము ఆరంభమయ్యెను. వేదఘోష ఆరంభమగుటతో విచ్చేసిన ఆహ్వానితులెల్లరు ప్రవాద వ్యాక్షోభము (కబుర్ల కోలాహలము) ఆపి ఆసీనులై అతి వైభవముగా, మరియు న భూతో న భవిష్యతి (న భూతో న భవిష్యతి = ఇప్పటివరకు జరగని మరియు ఇక  మీదట ఎన్నడూ జరగబోని) అను విధముగా ఆట్టహాసముగా ఆరంభమైన రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుటారంభించిరి.

ఆహ్వానితులెల్లరు సుఖాసనములో ఆసీనులైన పిదప బృహస్పతి ఆశ్రమ వాసులచే ఒనర్చుబడుచున్న అతిథి సత్కారములు వ్యావృత్తగతించెను (సద్దుమణిగెను). తద్వారా ఊరట కలిగిన ఆశ్రమ వాసులు సైతం ఆసీనులైరి. కార్యపుటులు (కార్యపుటులు = పని లేని వారు) ఒనర్చెడిది ప్రవాదమే కదా (ప్రవాదము = ఊసుపోక చెప్పుకునే రంజైన కబుర్లు). బృహస్పతి ఆశ్రమములో ఉన్న నారీజనముల మదులలో ఎన్నో సందేహములు. ఒకరినొకరు ఎన్ని పర్యాయములడిగినా ఎవరికీ సంతృప్తికరమైన సమాధానము లభించలేదు. ఇక అట్టి పరిస్థితులలో ప్రవాదము మరింత హెచ్చును కదా.

బృహస్పతి ఆశ్రమ వాసుల మదులని తొలుచుచున్న ప్రశ్నలు స్థూలముగా రెండు.  మొదటిది తమ గురువుగారికి ఒక సప్తాహము పిదప గల యవ్వనాకారము అదృశ్యమై వృద్ధ రూపమెటుల సంక్రమించెను? రెండవది ఎటుల తమ గురుపత్ని అందము, చర్మ నిగారింపు మరియు అంగ సౌష్టవము ఒక సప్తాహము కాలములో బహువిధముగా (బహువిధముగా = ఎన్నో రెట్లు) ఇనుమడించెను, అదియు ఆమెకి తన పెనిమిటి కానరాక ఆశ్రమములో ఎవరు లేక ఏకాంతములో మిక్కిలి బాధతో సప్తాహ కాలము (వారము) గడిపినప్పుడు? ఇవి ఆశ్రమవాసులకి అత్యంత చర్చనీయాంశములై కర్ణచురచురలాడుచుండిరి (కర్ణచురచురలాడుట = చెవులు  కొరుక్కొనుచున్నారా అను విధముగా రహస్యములు గుసగుసలాడుట).

అసలే ఉలుకెక్కువుగా ఉన్న బృహస్పతికి తన ఆశ్రమ వాసులు తననే వీక్షించుచు కర్ణచురచురలాడుటని గమనించి అది తన గూర్చి అయ్యుండునని వీరికి పిండ శాపము గురించి ప్రియ శిష్యుడైన చంద్రుడు తనకొనర్చిన ప్రమాణము తప్పి వివరించెనా అని మథనపడెను. అంతలో తేరుకుని అటులైనచో తన ధర్మపత్ని ఐన తార తనని అసహ్యించుకుని తన వామమున (వామమున = ఎడమ వైపు) ఆసీనురాలు అయ్యుండేడిది కాదు కావున ఆశ్రమ వాసులకి తన ప్రియ శిష్యుడైన చంద్రుడు తన అగ్రజుడైన ఉతథ్యుని ఆశ్రమములో జరిగినవేవియు విపులీకరించలేదని (వివరముగా చెప్పలేదని) సంతసిల్లెను. తన ప్రియ శిష్యుడైన చంద్రుడిని అనుమానించరాదని మదిలోనే నిశ్చయించుకొనెను.  ఐతే మరి తన ఈ వృద్ధ రూపమునకి కారణమేమా అని తన ఆశ్రమ వాసులు ఆశ్చర్యచకితులగుట సహజము కావున ఈ రాజసూయ యఙ్ఞము అనంతరము ఆశ్రమ వాసులని సమావేశ పరిచి నమ్మశక్యమైన ఒక కట్టు కథ వారెల్లరకి చెప్పవలెనని నిశ్చయించెను బృహస్పతి.

“నేను లోకకల్యాణ యఙ్ఞమునకు ఉపస్థాపించుచుండగా (ఉపస్థాపన = సిద్ధమవుట, తయారవ్వుట) నా మదిలో ఒక దివ్యమైన ఆలోచన మెదలెను అసుర గురువైన శుక్రాచార్యుడు అసురులను మహా బలవంతులని గావించుటకై మహాదేవుని ధ్యానించుచు ఘోర తపమును ఆచరించమని మార్గదర్శనము గావించగా వారు అటులనే చేసి అవసరమైతే తమ అంగములని సైతము ఖండించుకుని సమర్పించి, దివ్య శక్తులని పొంది మన దేవలోకముని  పెక్కు పర్యాయములు జయించిరి. అటువంటి ఘోర  తపమును నేను సైతము ఆచరించి మహాదేవుని అనుగ్రహముతో అనేక దివ్య శక్తులను వరముగా పొందినచో దేవలోకముని అసురుల ఘాతకముల నుండి సదా సంరక్షించుకొనవచ్చును. ఆ ఘోర తపములో నా యవ్వనమును నేను తృణప్రాయముగా ఎంచి త్యజించితిని. తపము అనంతరము మహాదేవుడు అనుగ్రహించినపుడు సర్వ దివ్య శక్తులతో బాటు వారి దయ ఉన్నచో యవ్వనం తిరిగి పొందెదను లేకున్ననూ విచారము లేదు.”  అని తన ఆశ్రమ వాసుల సమక్షమున పలుకవలెనని ఒక కట్టు కథని సైతం సమాయత్తము (సిద్ధము) గావించుకొనెను దేవగురువైన బృహస్పతి.

ఇట్టి ఘోర తపములు అసుర వీరులు ఆచరించుట మరియు మహాదేవుని అనుగ్రహము తో అమితమైన దివ్య శక్తులు మరియు యవ్వనము పొందుట, ఆ శక్తులతో దేవతలను జయించుట దేవలోక వాసులందరికి అవగతమే కావున బుద్ధిహీనులైన తన ఆశ్రమ వాసులు ఈ కథని సునాయాసముగా విశ్వసించెదరన్న మానోత్సాహము (మానోత్సాహము = ధీమా) కలిగి మనసు స్థిమిత పడెను దేవగురువైన బృహస్పతికి. కానీ ఆ ప్రశాంతత తాత్కాలికమని అప్పటికతడికి తెలియదు పాపం.

ఆశ్రమ వాసులే కాదు ఆహ్వానితులు సైతం తార బృహస్పతులనే తదేకముగా వీక్షించుచుండిరి. నవయౌవనముతో మిసమిసలాడిపోచున్న తార పక్కన వృద్ధ వానరము (ముసలి కోతి) వలే ఉన్న ఆమె పెనిమిటి అందరికి ఆశ్చర్యము కలిగించెను. ఇటువంటి పెనిమిటితో ఈ తార కామకేళి ఎటుల సలుపుచున్నదో కదా? ఈమె యవ్వనము నిరర్థకమగుచున్నది అని విచారించిన వారు కొందరు కాగా ఆమె యవ్వన సౌందర్యమును తమ నిశితమైన దృష్టితో పరిశీలించు వారు ఎందరో, ముఖ్యముగా విచ్చేసిన లింగధారులు (లింగధారులు = మొడ్డ నిగిడిన పురుష జనం). ఉన్నతమైన తార కుచములు వాటిపై నిక్కపొడుచుకొని ఉన్న చూచుకములు ఆమె ధరించిన కృష (కృష = పల్చటి) కౌశేయ (కౌశేయ = పట్టు) వస్త్రముల క్రిందినుండి ప్రస్ఫుటముగా దర్శనమిచ్చుచుండెను. సన్నని ఆమె కటి, గుండ్రటి లోతైన ఆమె నాభి (నాభి = బొడ్డు) పొడవాటి ఆమె కురులు అచటనున్న పురుషులందరి దృష్టిని కట్టిపడవేయగా ఆమె చర్మ సౌందర్యము యొక్క రహస్యము ఏమై ఉండునా అని అచటనున్న నారీ జనము మథనపడుచుండిరి. ఒక సప్తాహము కాలము ప్రియ శిష్యుడితో నిరంతరంగా కామకేళి సాగించి నిష్ణాతుడైన ఒక కుంభకుడి (కుంభకుడు = కుమ్మరి, మట్టి పాత్రలు చేయువారు) హస్తములలో మలచబడ్డ పాత్ర వలే చంద్రుడి బలిష్టమైన హస్తములలో నలుగుచు ఆ లింగోత్తేజనాకృతిని (లింగోత్తేజనాకృతి =  మొడ్డని ఠక్కున నిగిడేలా చేసే వంపు సొంపులు) ఆమె దేహము పొందగా, లెక్కలేనన్ని పర్యాయములు కామోద్రేకం తారాస్థాయికి చేరగా పొందిన భావప్రాప్తుల వలన చేకూరినది ఆమె చర్మమునకు ఆ నిగారింపు మరియు సౌందర్యము. ఇవి తెలియని ఆహ్వానితులు ఆశ్చర్యపడుచు నిగిడిన మేఢ్రములు మరియు అధరములనుండి జాలువారే జల బిందువులని (మొడ్డ మరియు నోటి నుండి కారే చొంగ) వస్త్రములకి తుడుచుకొనుచు తారని తదేకముగా గమనించుచుండిరి.

అంతలో హడావిడిగా బయలుదేరెను చంద్రుడికి సప్తవిందశ (27) కన్యలను దానము గావించిన అతడి మామగారైన దక్ష ప్రజాపతి. ఆశ్రమము వెలుపల మహాదేవుడు మరియు అతడి గణములున్నారన్న విషయమును గ్రహించినంతనే ఇక అచట నిలువరాదని నిశ్చయించుకున్నవాడై దిగ్గున ఉత్తిష్టుడై (ఠక్కున లేచి) చంద్రునికి దానమిచ్చిన తన కన్యలను అచటనే విడిచి హుటాహుటిన పయనమయ్యెను సపరివార సమేతముగా. ఐతే దక్షుడి కళత్రములు మరియు చంద్రుడి అత్తలైన ప్రసూతి మరియు పాంచజనికి మాత్రము అచటనే సుఖాసీనులై నారీ జనమనమోహకుడుకు (స్త్రీల మనసు దోచేవాడు), సర్వాంగసుందరుడైన తమ జామాతృడిని (జామాతృడు = అల్లుడు) వీక్షించుచు అతడి మేఢ్రము తమ భగములలోకి ప్రవేశించి బిగుతుగా ఇమిడినట్టు మరియు వారి దేహములు అతడి బలిష్టమైన ఛాతి మరియు బాహువుల (చేతుల) మధ్యలో నలుగుచు సుఖించుచున్నట్టు ఊహించుకొనవలెనని ఆశపడినను ప్రవృత్తుడు (ప్రవృత్తుడు = బాణ పొట్ట కలవాడు), కోపిష్టి ఐన తమ పెనిమిటి మాట జవదాటలేక బృహస్పతి ఆశ్రమము దాటి అన్యమనస్కముగానే వెడలెను.

ఆ కోలాహలము సద్దుమణిగిన పిదప ఆహ్వానితులలో పురుషుల దృష్టి తార ఉన్నతమైన కుచములని, సన్నటి కటిని, ఎర్రటి రసవత్తరమైన అధరముల పై అచంచలముగా నిలవగా నారీజనము దృష్టి మదనాకారుడు, నారీ జన సమ్మోహకుడైన చంద్రుడిపై నిలిచెను. క్షీరసాగర మథన సమయమున చంద్రుడు ఆ సాగరమునుండి ఉద్భవించిన వేళ అతడిని వీక్షించుచు మోహించని నారి చాలా అరుదు. కానీ చంద్రుడు ఉద్భవించిన అనతి కాలములో క్షీర సాగరము నుండి అమృత కలశము ఉద్భవించెను, దాని కొరకై దేవ దానవుల మధ్య పోరు ఆరంభమై అచట అవ్యవస్థ (అవ్యవస్థ = గందరగోళము) హెచ్చుట వలన చంద్రుడిని వీక్షించి మోహించుచు చీరలోకి హస్తము జొనిపి గులముని (గులము = గొల్లి, ఆంగ్లములో క్లిటోరిస్) ప్రక్షోదించుచు (ప్రక్షోదించుట = సున్నితముగా కెలుకుట) ఉత్తేజపరుచుచుండగా ఆటంకము కలిగి అలనాడు అచట నుండి నిష్క్రమించవలసి వచ్చెను. ఇన్నాళ్ళకి మరలా ఆ అవకాశము లభింపగా నారీజనమెల్లరు సర్వాంగ సుందరుడు పైగా నారీ జన సమ్మోహనాకారము గల చంద్రుడిని వీక్షించుచు క్రమముగా తమ తమ చీరలలో హస్తములు జొనిపి గులములను ప్రక్షోదించుటారంభించిరి.

వారితో వచ్చిన వారి పురుషుల దృష్టి తార యొక్క సుందరవదనములోని అంగాంగమును పరీకక్షించుచు ఆమె భగములో మేఢ్రమును జొనిపి చోదించుచున్నటు (దెంగుతున్నట్టు) ఊహించుకొనుచు హస్తముతో నిగిడిన మేఢ్రమును వత్తుచు చెంతనే ఉన్న వారి కళత్రములను గమనించు స్థితిలో లేనందున బృహస్పతి ఆశ్రమమునకు విచ్చేసిన నారీ జనములో కొందరు అవ్విధముగా ఉత్తేజపడుచుండగా మిగిలిన వారు అవకాశము కొరకై నిరీక్షించుచూ చంద్రుడిని తదేకంగా వీక్షించుచుండిరి.

బృహస్పతి ఆశ్రమమునకు చంద్రుడి  యఙ్ఞము వీక్షించుటకై విచ్చేసిన ఆహ్వానితులు యఙ్ఞ కర్త ఐన చంద్రుడిని మరియు అతడి సమీపములో ఆసీనులైన ధర్మపత్ని సమేతుడైన అతడి గురువుని మార్చి మర్చి వీక్షించుచు పరి పరి విధముల మథనపడుచుండిరి. తార అంగాంగ సౌందర్యముని అనుసేవించిన (అనుసేవించుట = శ్రద్ధగా గమనించుట) పురుషులు ఆమె చెంతన ఉన్న ఆమె పెనిమిటి బహు వృద్ధుడు కావున ఈ జవరాలి యవ్వనము సౌందర్యము అడవి కాచిన వెన్నెల వోలె వ్యర్థము కానివ్వరాదని తలంచుచు ఆమె సన్నటి కటి,  కుచములు, ఎర్రని ఆర్ద్రవంతమైన అధరములు (ఆర్ద్రవంతమైన అధరములు = తడిసిన పెదవులు) ఎవ్విధముగా పట్టి, అదిమి చుంబించి చూషించ వలెనో ఊహించుచు నిగిడిన తమ తమ మేఢ్రములను తమ హస్తములతో నలుపుచు, తార భగము యొక్క ఆర్ద్రవంతమైన అధరముల నడుమ మేఢ్రముని జొనిపిన కలుగు సుఖముని ఆగణించుచు (ఆగణించుట = సుమారుగా అంచనా వేయుట) రహస్యముగా హస్తమైధునము గావించి సంతృప్తి పొందుటకు యత్నించుచుండిరి.

పల్చటి వస్త్రములు ధరించి యజ్ఞము నిర్వహిస్తు ఆహ్వానిత లింగధారులకి స్తంభన కలిగిస్తున్న తార

మరి ఈ పురుషుల ధర్మపత్నులు తమ తమ పెనిమిటులని అనుసరించుటలో ఏమాత్రము తీసిపోకుండెను. తార అంగసౌష్ఠవము మరియు ఆమె చర్మ సౌందర్యమునకు కారణము నిత్యము కామకేళిలో సుఖించి దేహోల్లాసము (శరీరమునకు ఉల్లాసము కలిగించి స్వర్గములో విహరించేలా) గావించు భావప్రాప్తిని తరచుగా పొందుటయే అను నిర్ణయానికి చేరారు. ఒక వనిత సౌందర్యము వెనక దాగున్న మర్మము మరొక అనుభవజ్ఞురాలైన వనితకి సునాయాసముగా ఆకళింపగును కదా. తార చెంతన ఆసీనుడైన ఆమె పెనిమిటి అతి వృద్ధుడు కావున అతడామె సౌందర్యమునకు హేతువు (హేతువు = కారణము) కాదని నిశ్చయించిరి రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుటకై విచ్చేసిన వనితలు. మరి తార దేహ లావణ్యము ఇనుమడింపజేసిన మగధీరుడెవ్వడా అని అన్వేషించగా నిష్ణాతులైన వనితలు, అది సమ్మోహనాకారుడు మరియు నారీ జన భగ ఆర్ద్రకారుడు (భగ ఆర్ద్రకారుడు = పూకు తడిసేలా మొహీంజేయగలవాడు) ఐన చంద్రుడే కానోపును అని నిశ్చయించితిరి. ఐనను ఇటువంటి సుందరాంగుడు, సమ్మోహనాకారుడు, మరియు భగ ఆర్ద్రకారుడు సమీపమునుండి పెనిమిటి జఠరుడైనప్పుడు (జఠరుడు = పండు ముసలి వాడు) ఏ వనితైనను తన ఆర్ద్రించిన భగములో (తడిసిన పూకులో) ధృడమైన యువ మేఢ్రము స్థిరముగా దిగి వేగముగా చోదించి సుఖమునొసంగవలెనని కోరుకొనుట సహజము కావున దేవగురుపత్ని ఐన తార సైతము అవ్విధముగానే కోరుకొని ఉండునన్న నిగమనమునకు (నిగమనము = నిర్ణయము) చేరెను అచటి నిష్ణాతులైన నారీ జనం ఊహలు.

బృహస్పతికి జఠర రూపమెటుల ప్రాప్తించెనో ఎవరికీ అంతుపట్టని దేవరహస్యము వలె గోచరించెను. ఈ విషయమై విచ్చేసినవారెల్లరు ఆశ్చర్యచకితులై కారణములేమై ఉండునా అని కర్ణచురచురములాడుచుండిరి (చెవులు కోరుకొనుచు రహస్యములు మాట్లాడుకొనుట). దేవతలకే అవిదితమైన (అవిదితము = తెలియనిది) దేవరహస్యము కలదని దేవలోకమునకు విచ్చేసినవారికి మిక్కిలి ఆశ్చర్యము కలిగి దేవతలందరు అపహాస్యం పాలవ్వక మునుపే దేవఋషి దేవతల మర్యాదని నిలబెట్టవలెనని నిశ్చయించుకుని వాయుదేవుని ప్రక్కన చేరి అతడితో ” ఓయి సర్వవ్యాపి ఐన వాయుదేవా నీనుండి దాగు విషయము కానీ రహస్యము కానీ కలదే. దేవగురువు యొక్క ఆకస్మిక జఠర రూపమునకు కారణమేమి?” అని వ్యంగముగా ప్రశ్నించెను. అంతట వాయుదేవుడు దేవఋషికి ప్రణామమొనర్చి అబోధ ముఖుడై (అబోధ ముఖం = బిక్క మొహం) “ఓ సర్వాంతరాయామి, ఆ దేవరహస్యము మరియు అది నేనెరుగనన్న విషయము సైతము దేవఋషులైన మీరు ఎరుగుదురు అని నా ప్రగాఢ విశ్వాసము, ఈ అర్భకుడిపై దయతో ఆ రహస్యము ఎఱింగింపుడు.” అని సవినయముగా వేడుకొనెను. ఇంతటి దేవరహస్యము వాయుదేవుడు కాక ఇంకెవరైనను ప్రవచనించినచో (ప్రవచనించుట = రహస్యము బట్టబయలు చేయుట) మరి ఆ సమయమునకు వాయుదేవుడు అచట అనుపస్థితుడై (అనుపస్థితుడగుట = అక్కడ లేకపోవుట) ఎచటనుండెను? ఏ రాచకార్యము ఒరగబెట్టుచుండెను? అని పలు సందేహములు కలుగును. అంతట నారదుడు ఈ దేవగురువు యొక్క దేవరహస్యము రూపుదిద్దుకొను సమయమున వాయుదేవుడు మరొక ప్రదేశములో పరాంగనల (ఇతరుల పెళ్ళాములు) భగములలో తన నిగిడిన మేఢ్రముతో సలుపుచున్న శృంగార కలాపములు ప్రవచించగల ప్రమాదము కలదు. యథా రాజా తథా ప్రజా అన్న నానుడి సత్యము చేయుచు యథా ఇంద్రదేవుడు తథా వాయుదేవుడు. పరాంగనల (ఇతరుల పెళ్ళాములు) భగములను తన మేఢ్రముతో పావనము చేయుటలో సర్వవ్యాపి ఐన పవనుడు నిష్ణాతుడు. దేవతలందరి పరాంగన భగ పావక వృత్తాంతములెల్లయు దేవఋషి ఐన నారదునికి విదితమే కావున దేవఋషిని గౌరవించి మరియు ప్రార్థించి తమ తమ రహస్యములు గుట్టుగా ఉంచుకొనెదరు ఇంద్రాది దేవతలు. బృహస్పతి మాత్రము తాను దేవగురువునను అహంకారముతో దేవఋషిని తగురీతిలో సత్కరించకుండును. అసలు బృహస్పతిని దేవగురువుగా మహాదేవుడు నియమించుట నచ్చని దేవఋషి నారదునికి అతడి రహస్యమును ప్రవచనించుటకు అన్వేషించు అవకాశము ఇప్పటికి లభించెను. ఇక జాప్యమొనర్చకుండెను నారదుడు.

“ఓ పవన దేవా చింతవలదు, నీ రహస్యములు ప్రవచించెనులే. దేవగురువు యొక్క జఠరావస్థకి కారణము ఒక పిండ శాపము.” అని నారదుడు చిరుమందహాసముతో పలుకగా వాయుదేవుని కథఙ్ఞథికతము (కథఙ్ఞథికతము – కుతుహులం) హెచ్చెను.

“ఓ మహానుభావా ఎవరా పిండము ఏమా శాపము? ఈ నా మందబుద్ధికి అవగతమగు (అర్థమగు) విధముగా సంపూర్ణ వృత్తాంతములెల్లయు వివరింపుము” అని సాష్టాంగ ప్రణామమొనర్చి అభ్యర్థించెను వాయుదేవుడు దేవఋషిని.

అంతట ప్రసన్నుడైన నారదుడు చిరుమందహాసముతో “లోక కల్యాణ యఙ్ఞము జరుగుచున్న సమయమున ఉతథ్యుని ఆశ్రమమున ఏకాంతమున బృహస్పతి మేఢ్రము అతడి భ్రాతృజాయా (వదిన) ఐన మమత ఆర్ద్ర (తడి) భగములో దిగి ఆమెని సుఖపెట్టుచుండగా బృహస్పతి తన సుఖము కొరకై మరింత న్యూనతరముగా (న్యూనతారముగా = లోతుగా) తన మేఢ్రమును ఆమె భగములోనికి జొనపగా, అది ఆమె గర్భములో ప్రవేశించి అందున్న అతడి అగ్రజుని కుమారుని స్కూనోతించెను (స్కూనొతించుట = పొడుచుట).  ఆ ఉదాత్తమైన పిండము తన తల్లి మరియు పినతండ్రి యొక్క  సుఖము కొరకై ఆ లింగపోటులను ఎంతగానో సహించెను. కామభావోద్వేగములో తన భ్రాతృజాయా తన అగ్రజుని పుత్రుడితో గర్భవతి అన్న విషయం మరిచి బృహస్పతి ఆమె గర్భములో వీర్యముని స్ఖలించగా అది అచటనున్న పిండము నేత్రములలో పడి పిండము యొక్క అంధత్వమునకు కారణమయ్యెను. పిండము ఇక సహనము కోల్పోయి తన పినతండ్రికి శాశ్వతముగా మేఢ్రము నిగడని జఠరము (జఠరము = ముసలితనము) కలుగవలెనని శపించెను” అని ప్రవచించెను.

అంతట వాయుదేవుడు దేవరహస్యము విదితమైన అమితానందముతో నారదుని తొలుత శ్లాఘించి అటుపిమ్మట “ఓ ఋషోత్తమా, నా మందబుద్ధికి అవగతమవని విషయమొకటి నా మదిలో ఒక చిరు సందేహము కలిగించుచున్నది. జన్మించని పిండమునకు దేవగురువునే శపించగల పుణ్యము మరియు తపోశక్తి ఎటుల సంక్రమించెను?” అని సవినయముగా ప్రశ్నించెను.

అంతట కలహభోజనుడైన నారదుడు దుర్లలిత మందహాసముతో (దుర్లలిత మందహాసము = తుంటరి నవ్వు) “ఓ పవనదేవా, ఆ పిండము సామాన్యమైనది కాదు, మహాఋషి ఉతథ్యుని సద్గుణములు పొందిన అతడి తొలి సంతానము అంతియే కాక నిరంతరము ఓంకార జపముతో తపించుచున్న పిండమది మరియు తన తల్లి సుఖముకొరకై తన పినతండ్రి మేఢ్రము యొక్క స్కునొతినములని (స్కునొతినములు = పోట్లు) అనేకపర్యాయములు సహించినందున ఆ పిండమునకు అంతటి శక్తి సమకూరెను” అని పలికి అచ్చటనుండి నారాయణ మంత్రము జపించుచు అంతర్ధానమయ్యెను (మాయమయ్యెను).

సర్వలోక సంచారి ఐన దేవఋషి నారదునికి కలహభోజనుడను (అప) కీర్తి కలుగుటకు ఒక ముఖ్య కారణము వారిని ఒక ప్రశ్న పృచ్ఛించినచొ (అడిగినచొ) మరిన్ని ప్రశ్నలు ఉత్పన్నమగు విధముగా సమాధానమిచ్చి అంతర్ధానమగుటయే. పవనుడు వెలిబుచ్చిన ఒక ప్రశ్నకి దేవఋషి ఇచ్చిన సమాధానములో పేర్కొన్న విధముగా ‘ఉతథ్యుని తొలి సంతానము ఈ పిండమైనచో మరి మమత గర్భమునుండి ఉద్భవించిన కచుడు మరియు భరద్వాజుడు ఆమె పెనిమిటి ఐన ఉతథ్యుని వీర్యము వలన రూపుదిద్దుకోలేదా? ఆ ఇరువురి జన్మకు కారణము వరసకు వారికి పినతండ్రి ఐన బృహస్పతి వీర్యమా? ఈ విషయము ఉతథ్యునికి అవగతమేనా (తెలుసా)?’ ఇవ్విధముగా అనేక ప్రశ్నలు జన్మించెను పవనుడి మదిలో.

పవనుడి మదిలో ఏ విషయము ఆనతి కాలము దాగలేదు, కావున అది తృటిలో బృహస్పతి ఆశ్రమమునందు చంద్రుని రాజసూయ యఙ్ఞమును వీక్షించుచున్న వారందరి మదిలోకి ప్రవేశించెను కర్ణచురచురముల (కర్ణచురచురము- చెవులు కొరుక్కొనుచు  గుసగుసలాడుకొనుట) మార్గమున.

అకస్మాత్తు విస్ఫోటనముల వలే వికటాట్టహాసములు, ఋత్విక్కుల వేద ఘోషని మించి బృహస్పతి ఆశ్రమమున మారుమ్రోగెను. బృహస్పతికి ఒక సంశయము (సంశయము = అనుమానము) కలిగెను, దేవఋషి కారణముగా అతడి శాపవృత్తాంతమెల్లయు విచ్చేసినవారికి విదిమైపోయెనేమో అని.  బృహస్పతి దేవగురువైనప్పటి నుండి దేవఋషి ఐన తన పట్ల దేవగణము యొక్క గౌరవ ఆదరములు కుచించుకొనిపోయెనని (తగ్గిపోయెనని) నారదుడి ప్రగాఢ విశ్వాసము అందులకు దేవగురువు పట్ల ఈర్ష్యతో కూడిన ఒక విధమైన వైరము అతడి మదిలో నిక్షిప్తమయ్యెనని బృహస్పతి విశ్వాసము.

ఏది ఏమైనను బృహస్పతి ఏ పరిణామము గూర్చి భీతిల్లి (భీతిల్లి = భయపడి) అరణ్యములో దాగెనో అదే సంభవించెను. “హతవిధి, ఈ చంద్రుని మధుర పలుకలకి కరిగి భీతి (భీతి = భయము) మరచి ఈ యఙ్ఞము సుసంపన్నము గావించుటకు ఏతెంచి ఘోర తప్పిదము ఒనర్చితిని కదా. సమస్త లోకముల ప్రముఖుల సమక్షమున నా ఆశ్రమమునందే నేను అపహాస్య పాలైతినే” అని మిక్కిలి విచారించి ఇక ఆ ప్రదేశము తనకు ఉచితము కాదని ఎంచి దిగ్గున ఉత్తిష్టుడై (దిగ్గున ఉత్తిష్టుడై = ఒక్క ఉదుటున లేచి) దీర్ఘ సోపానములతో (దీర్ఘ సోపానములు = పెద్ద పెద్ద అడుగులు) అరణ్యముకు ఏతెంచెను.

భోజనము, యఙ్ఞము మరియు మైథునము (మైథునము = దెంగుడు) ఈ మూడు సలుపునపుడు (చేస్తున్నప్పుడు) మధ్యలో విరమించి నిష్క్రమించుట మహా పాపమని బోధించిన దేవగురువే ఆ నియమములను ఉల్లంఘించుట ఉపస్థితులందరికి (ఉపస్థితులు యఙ్ఞమునకు వచ్చి అక్కడున్న వారు) తొలుత ఆశ్చర్యమును అటు పిమ్మట హాస్యమును కలిగించెను.

అభీరుని (అభీరుడు – పిరికి పంది) వలే యఙ్ఞకర్త యొక్క గురువు మరియు ముఖ్య ఋత్విక్కు ఐన బృహస్పతి నిష్క్రమణతో చంద్రుని రాజసూయ యఙ్ఞము ఇక అసంపూర్ణముగా ముగిసినట్టే అని భావించి ఆహ్వానితులందరూ భావించి ఇక తమ తమ నిజగృహములకు (నిజగృహము = సొంతిల్లు) చేరుటకు సమాగ్గత్తమగుచు క్రముగా ఒక్కరొక్కరే ఉత్తిష్ఠులగుటారంభించిరి (ఉత్తిష్ఠులగుటారంభించిరి = లేవడం మొదలెట్టారు). ఆహ్వాన్నితులలోని నారీ జనం మిక్కిలి భగ్నమనస్కులైరి (భగ్నమనస్కులగుట = నిరుత్సాహ మరియు నిరాశ పడుట). హతవిధీ నారీజన సమ్మోహనుడైన శశాంకుడిని తనివితీరా వీక్షించి తనువెల్ల స్పృశించుకుని స్వయంతృప్తి పొందుదామన్న సకల లోక నారీ జనుల చిరు ఆశ ఈ మారు కూడా అడియాశేనా అని భగధారులంతా (భగధారులు = పూకు కలవారు, వనితలు) చింతించుచుండిరి.

“వీక్షించిన విడ్డూరము చాలు ఇక ఉత్తిష్ఠులై తిరోగమనమునకు (తిరోగమనమునకు = తిరుగు ప్రయాణమునకు) సిద్ధం కావలెను” అని వారితో విచ్చేసిన లింగధారులు (లింగధారులు = మొడ్డ కలవారు, పురుషులు) అప్పటికే ఉత్తిష్ఠులైన హూంకరించుచుండిరి (హూంకరించుట = గట్టిగా కేకలేయుట). ఇక తప్పదనుకుని నారీ జనం తాము ధరించిన వస్త్రములను సరి చేసుకుని చీరలని బిగించుకుని ఉత్తిష్ఠులవబోతున్న సమయమున వేద మంత్రోచ్చారణ పునఃప్రారంభమయ్యెను.

మిక్కిలి ఆశ్చర్యచకితులైన ఆహ్వానితులు బృహస్పతి మనసు మార్చుకుని ప్రత్యాగచ్ఛితుడయ్యెనా (ప్రత్యాగచ్ఛితుడగుట = తిరిగి వచ్చుట) అని హోమగుండము వైపు వీక్షించగా సర్వాంగ సుందరి ఐన తార మాత్రమే అచంచలముగా తన స్థానముగా ఆసీనురాలై వేదమంత్రోచ్ఛరణ గావించుచు ఋత్విక్కులని ఆదేశించుచు  దర్శనమిచ్చెను.

ఆహా ఏమి భాగ్యము, రాజసూయ యఙ్ఞము పునఃప్రారంభమయ్యెను అటులనే చంద్రుడిని వీక్షించుచు స్వయమింద్రియమోచన (స్వయమింద్రియమోచన = వేళ్ళతో కెలుక్కుంటూ, చేతులతో పిసుక్కుంటూ, దెంగులాట అవుతున్నట్టు ఊహిస్తూ స్వయంతృప్తి పొందడం) పొందవచ్చని పునః అసీనులైరి (పునః అసీనులగుట = లేవబోతు మరలా కూర్చొనుట) ఆహ్వానితులలో భగధారులెల్లరు (ఆడవారందరు). ఐతే ఈ హఠాత్పరిణామము పురుషులకి మిక్కిలి ఆధర్షముగా (ఆధర్షము = అవమానకరము) తోచెను.

లింగచూషణ (లింగచూషణ – మొడ్డ చీకుట), భగభూషణ (భగభూషణ = పూకుని నిగిడిన మొడ్డకి ఆభరణము వలే తొడుగుట, పూకులో మొడ్డ దింపుకొని బిగుతుగా దానిని పూకు కండరాలతో పట్టుకుని పిసుకుట), గర్భధారణ (పూకులో మొడ్డ కార్చిన వీర్యముని పుణ్య తీర్థములా అందువలన కలిగిన గర్భముని మహాప్రసాదముగా భావించుచు) పాకపోషణ (రుచికరమైన బలవర్ధకమైన వంటలు వండి వడ్డించుట) గృహనిర్వాహణ (ఇల్లు వాకిలి చక్కగా నిర్వహించుట) ఒనర్చుచు దాసివలె ఉండవలసిన ఒక వనిత, వేదమంత్రోచ్ఛరణ గావించుటయే కాక రాజసూయము వంటి మహా యఙ్ఞముని నిర్వహించుట ఒక ఎత్తైతే తమతో వచ్చి విధేయముగా ఉండెడి తమ కళత్రములు మరియు ఇతర నారీజనం తమ వాక్కునే ధిక్కరించుచు ఆసీనులగుట మరొక విధముగా వారి పురుషాహంకారమును అపహాస్యమాడుచున్నట్టు (అపహాస్యమాడుచున్నట్టు = వెక్కిరించుచున్నట్టు) తోచెను. ఈ అవమానము సహింపలేక చంద్రుని రాజసూయ యఙ్ఞమును రసాభస గావించి నిలుపుటకు హోమగుండము వైపుకు దూసుకుని వెళ్ళారు పురుషాహకారులు. అంతలో శివగణములు ప్రత్యక్షమై వారిని నిలువరించిరి (నిలువరించిరి = బలవంతముగా ఆపారు).

“వేద  జ్ఞానము లేని  పిశాచగణము తో వాదించి ప్రయోజనము సూన్యం,  ఆశ్రమము  వెలుపల ఉన్న భూతనాథుడినే ప్రశ్నిద్దాము.  పిండశాపము పొందిన వాడొక గురువు, శిశ్న సుశ్రూషకి (మొడ్డని చీకి దెంగి సేవించి సుఖపెట్టడానికి) తప్ప అర్హత లేని దానిచేత చేత యజ్ఞము చేయించుకుంటున్న వీడొక శిష్యుడా?” అని హేళనగా పరిహసిస్తూ దాదాపు అక్కడున్న పురుషులందరూ నిష్క్రమించిరి. ఐతే ఒక స్త్రీమూర్తి తనంతట తానుగా రాజసూయ యజ్ఞము నిర్వహించుట అదే ప్రప్రథమము (మొట్టమొదటిసారి) అగుటచే అచటనున్న  వనితలెల్లరు మిక్కిలి ఆనందించి పురుషహంకారులకి నిరసనగా దేవగురుపత్ని ఐన తారని కరతాళధ్వనులతో (చప్పట్లతో) అభినందించుచు యజ్ఞప్రాంగణమునందు సుఖాసీనులైరి. నారీజనము యొక్క హర్షమునకు ఇంకొక కారణము కూడా కలదు.

సర్వలోకములకెల్ల అతి మనోహరమైన రూపముకి తోడుగా రాజసూయ యజ్ఞము ఒనర్చుచుండగా అతని దివ్య తేజస్సు అనుక్షణము మరింతగా హెచ్చుట, అంతకు మించి అతను పురుషాహంకారి కాక ఒక వనితచే రాజసూయ యజ్ఞము అభిచష్టించుకొనుట (అభిచష్టించుకొనుట = నిర్వహింపజేయించుకొనుట, చేయించుకొనుట) దాని ఫలితముగా అతని మీద మక్కువ మరింత హెచ్చినది అక్కడున్న నారీమణులందరికి.  ఆ దివ్య మనోహర రూపం ఎంతసేపు వీక్షించిననూ వారందరికి తనివి తీరట్లేదు, అటులనే వారి జఘనముల (తొడల) మధ్యలో హస్త అంగుళములు (వేళ్ళు) జొనిపి ఎంతగా మర్దించినను (రుద్దినా) నారీజనమునకు కామ కణ్డుయనము (కణ్డుయనము = దురద) హెచ్చుతన్నదే తప్ప తరుగుటలేదు.

బృహస్పతి కళత్రమైన తార వేద మంత్రోచ్ఛరణ గావించుటయే కాక రాజసూయము వంటి మహాయజ్ఞమును జరిపించుట అనార్యమని మహాదేవుడితో విప్రలపతించుటకై (విప్రలపతించుట  = చాడీ చెప్పుట, ఫిర్యాదు చేయుట) బృహస్పతి ఆశ్రమము వెలుపలికి ఏతెంచిన పురుషాహంకారులు హతాశయులయ్యిరి. మహాదేవుడు తన త్రిశూలముతో బృహస్పతి ఆశ్రమమును పరిక్షయతించుచు (పరిక్షయతించు = చుట్టూ ఒక వృత్తము వలె) రేఖను గీసి తన ప్రమథగణమును కావలి పెట్టి కైలాశమునకేగెనని అవగతమయ్యెను పురుషాహంకారులకి. పోనీ శ్రీ మహా విష్ణువుతో మొరపెట్టుకుందామంటే ఆ మాయావి కానరాలేదు ఆశ్రమమున పైగా తమని బంధించిన ప్రమథగణము మహాదేవుని ఆఙ్ఞ తప్ప వేరొకరి మొర ఆలకించరు కావున ఇక కైలాశమేగి మహాదేవునితో అచట జరుగుచున్న అపచారము నివారించమని, లేనిచో తన గణములని బృహస్పతి ఆశ్రమమునుండి తొలగించినచో ఆ కార్యమేదో తామే నెరవేర్చెదమని ఒజస్వితముగా (ఒజస్వితము = గట్టిగా/ నొక్కి వక్కాణించి) నివేదించవలెనని పురుషాహంకారులందరూ నిశ్చయించిరి.

పురుషాహంకారులు కైలాశమేగగా వారి హాహాకారముల వలన అప్పటివరకు కలుగుచున్న అవరోధము తొలగి చంద్రుడు తలపెట్టిన రాజసూయ యజ్ఞము ఎట్టకేలకు సుసంపన్నమయ్యెను. చంద్రుడు ఉత్తిష్ఠుడై (లేచి నిలబడి) యఙ్ఞ గుండము నుండి ఉద్భవించి తనపై ప్రసరితమగుచున్న దివ్య శక్తులతో అభ్యంగస్నానము గావించి అనంతకోటి సూర్యుల తేజముతో మెరయుచు తొలుత తన గురుపత్ని ఐన పాదపద్మములకు సాష్టాంగ నమస్కారము ఒనర్చెను.

అసలే అతిలోక సుందరుడు అటుపై ఒక సప్తాహము కాలము కామసుఖానుభూతిలో అనంతకోటి పర్యాయములు భావప్రాప్తి కలిగించిన మేఢ్రధారి (మొడ్డ కలవాడు), పైగా ఇప్పుడు సర్వశక్తి సుసంపన్నుడైన తన ప్రియ శిష్యుడు తన పాదములకు సాష్టాంగ ప్రణామము ఒనర్చుచుంటే, అతడిని గాఢాలింగనము గావించి తన సర్వాంగములు అతడి సుందర మరియు బలిష్ఠమైన అంగములపై అదిమి అతడి పురుషాంగమును చుంబించి, చూషించి తన ఆర్ద్రభగము (తడిసిన పూకు) లో జొనిపి సుఖించవలెనన్న బలమైన తన కోరికను అతి కష్టముతో అణచుకొనుచు, దక్షిణ హస్తము అతడి శిరస్సుపై నిలిపి ఆశీర్వదిస్తూ “ఓ చంద్రా నీ విద్యాభ్యాసము ఈ నాటితో సంపన్నమయ్యెను, నీవు మీ సోదరి మరియు జామాత ఆశీర్వాదము పొందుము నా ప్రియ శిష్యా” అని పలికెను.

అంతట చంద్రుడు అచటనె ఉపస్థితులై ఉన్న శ్రీమహా విష్ణువు శ్రీ మహాలక్ష్మి పాదములకి సాష్టాంగ నమస్కారము ఒనర్చెను. అందుకు సంతసిల్లిన విష్ణువు “ఓయీ నా ప్రియ శ్యాల (శ్యాల – బావమరిది, పెళ్ళాం తమ్ముడు) నీ విద్యాభ్యాసము, సప్తవిందశ (ఇరవై ఏడు) కన్యలతో వివాహము మరియు రాజసూయ యఙ్ఞము సుసంపన్నమైనవి కావున నీవు రాజ్యపాలన నిర్వహించుటకు యోగ్యుడవు. ఇక నుండి నీవు నా పుత్రుడైన బ్రహ్మ కల్పించిన నవలోకము నందు సుఖముగా జీవించుచు, చంద్రలోకముగా ప్రసిద్ధి గాంచు ఆ లోకమును పరిపాలించుచు, క్షీరమునకు, శ్వేత కలువలకు, గో-బ్రాహ్మణులకు, సుఖమునకు, మనస్సునకు, ఔషధములకు,… (మొదలైన అనేకమైన వాటికి) అధిపతిగా ఉండుచు సుపరిపాలన గావింపుము” అని చంద్రుడికి ఒక కొత్త లోకం మరియు అనేక ఆధిపత్యములొసంగి అచట నుండి నిష్క్రమించెను అతడి ఆవుత్త ఐన శ్రీ మహా విష్ణువు.

శ్రీహరి చంద్రుడిని ఆశీర్వదించి నిష్క్రమించిన పిదప, యఙ్ఞము సుసంపన్నమయ్యెనని భావించిన ఋత్విక్కులు సైతము బృహస్పతి ఆశ్రమము నుండి నిష్క్రమించెను. ఋత్విక్కులందరు పురుషాహంకారులే కానీ ఆరంభించిన యఙ్ఞము అర్థాంతరముగా విడిచి వెళ్ళరాదన్న నియమమునకు కట్టుబడి మనస్కరించకపోయినను యఙ్ఞము సుసంపన్నమయ్యేవరకు ఉత్తిష్టులవలేదు. అందులకు మరొక కారణము కలదు. యఙ్ఞ కర్త ఐన చంద్రుడి ఆవుత్త (బావగారు) మరియు సురపక్షపాతి ఐన శ్రీ మహా విష్ణువు అచట ఉండగా ఉత్తిష్టులై నిష్క్రమించగల ధీరత (ధీరత = ధైర్యము) ఋత్విక్కులకెవ్వరికి లేదు. అందులకే శ్రీహరి నిష్క్రమించిన తత్ర క్షణము వారెల్లరూ నిష్క్రమించెను.

బృహస్పతి ఆశ్రమములో చంద్రుడు తప్ప వేరొక లింగధారి (మొడ్డ కలవాడు, పురుషుడు) కానరాలేదు. అచటనున్న అశేష నారీజనమునకు ధైర్యము హెచ్చి వలువలు (బట్టలు, వస్త్రములు) విడిచి చంద్రుడిని ఊహించుకొనుచు బాహాటముగా స్వకుచ మరియు భగ మర్దనమునకు ఉపక్రమించితిరి. వారాపని చంద్రుడిని చూసినప్పటి  నుండి ప్రారంభించితిరి ఐతే చెంతన వారితో విచ్చేసిన పురుషులు ఉన్నంతవరకు మనసులో చంద్రుడితో శృంగారం ఊహించుకుని మురిసిపోయిరి. పురుషాహంకారముతో పురుషులందరు నిష్క్రమించిన పిమ్మట పమిటలు తీసేసి, కట్టుకున్న చీరల కుచ్చిళ్ళు వదలు చేసి స్వకుచ మరియు భగ మర్దనం ఆరంభించిరి. విష్ణువు మరియు ఋత్విక్కులు నిష్క్రమించిన పిదప భగధారులు (పూకు కలవారు, వనితలు) వలువలన్నియు విడిచి బాహాటముగా హస్తప్రయోగముతో స్వయంతృప్తి కొరకు విఫల యత్నము గావించుచుండెను.

సర్వాంగ సుందరుడైన చంద్రుడిని చూచుచూ స్వయంతృప్తి పొందుటకు ప్రయత్నించుచున్న వనిత

ఆశ్రమము లోపల అసురాంతకుడైన శ్రీహరి దర్శనమిచ్చుటతో అసురవీరులు బృహస్పతి ఆశ్రమము లోనికి ప్రవేశించు సాహసము చేయజాలకుండెను. ఆనతి కాలము పిదప క్షీరసాగర మథనానంతరము అమృత వితరణ విషయములో అసురులకి జరిగిన అన్యాయము గూర్చిన బాధ మరియు దానికి కారణమైన శ్రీ మహా విష్ణువు పై ప్రతీకార భావన అసురుల మదిలో దృఢముగా నిక్షిప్తమై ఉన్ననూ, ఎదిరించి పోరాడే తెగువ లేక తగిన అవకాశము కొరకు నిరీక్షించుచుండిరి. శ్రీ మహా విష్ణువు నిష్క్రమించిన పిదప బృహస్పతి ఆశ్రమమును పరిశేతించిన అసురుల హస్తములలో అస్త్రముల స్థానే నిగిడిన మేఢ్రములు వచ్చెను. ప్రతీకార భావన స్థానే కామోద్రేకము వారి మనస్సులను ఆవహించెను. అందులకు కారణము ఆశ్రమము నిండా సకల లోకముల నారీజనము వివస్త్రలై  కామోద్రేకులై దర్శనమిచ్చుటయే. నిగిడిన తమ మేఢ్రములు ఆశ్రమమునందున్న ఆర్ద్ర భగములలో జొనిపి సుఖపడవలెనని ఆశ్రమము లోనికి జొరబడవలెనని ప్రయత్నించిన కొందరు అసురులు మహాదేవుడు తన త్రిశూలముతో గీసిన వృత్తాకార రేఖ (వృత్తాకార రేఖ = గుండ్రముగా  గీత) దాటబోగా అదృశ్య పాదప్రహారము (అదృశ్య పాదప్రహారము = కనిపించని కాలితో తన్ను) ఐనవారి వలే ఒక్క ఉదుటున యోజనము దూరము ఎగిరి పడెను.

ఏకాదశమ అంకము ఇక్కడ