బృహస్పతి ఆశ్రమమును సమీపించు పురుషాహంకారుల వీనులకు మరియు నాసికములకు అమితమైన విందు కలిగెను. వారిలో ఎవ్వరూ మునుపెన్నడూ వినని మధురమైన ఆలాపనలెన్నో వారి వీనులకి అద్భుతమైన విందును అందించుచుండగా వారియందు ఎవ్వరికి పూర్వము పరిచయముకాని పరిమళములు వారి నాసికములని అమోఘముగా అలరించుచుండెను. వారు ఆ ఆశ్రమము నుండి అపగచ్ఛతించు (అపగచ్ఛతించుట = విడిచి వెళ్ళుట) సమయమునకు ఆ ప్రాంతమెల్లయు యజ్ఞగుండము నుండి ఉద్భవించిన ధూమముతో (ధూమము = పొగ) తో నిర్భరమై (నిర్భరము = నిండి) ఉండెను మరియు ఋత్విక్కుల వేదమంత్రోచ్ఛరణ తొ ప్రతిధ్వనించుచుండెను. కర్ణములకు మరియు నాసికములకు ఇంత మనోహరముగా గోచరించుచున్నది మరి నయనములకు ఇంకెంత మనోహరముగా ఉండునో అన్న భావము బృహస్పతి ఆశ్రమమునకు ప్రత్యాగచ్ఛతించిన (ప్రత్యాగచ్ఛతించుట = తిరిగి వచ్చుట) సకల లోక పురుషాహంకారుల మనస్సులలో రాహువు పలుకుల యొక్క ప్రభావమును క్రమేపి క్షీణించెను.
తన అహ్వానమును మన్నించి విచ్చేసి అమితమైన సహనమును వహించి రాజసూయ యజ్ఞమును వీక్షించి దానిని జయప్రదము గావించిన సకల లోక నారీ శిరోమణులకు వారు కోరిన విధముగా ధన్యవాదములు తెలుపుచు చంద్రుడు తగు విధముగా సత్కరించుచు తాపముతో తపించుచున్న వారి దేహములను తన శీతల కిరణములతో మరియు శాంతస్వభావముతో సేదతీర్చవలెలనుకొనెను. తన కామశాస్త్ర గురువు మరియు పరమ పూజనీయ పతివ్రతా శిరోమణి ఐన తార కోరిన విధముగనే ఈ పతివ్రతలెల్లరు తేజోవంతులైన సంతానమును కోరుచున్నారేమో అని స్ఫురించెను చంద్రునికి. సంపూర్ణ వివస్త్రలైన ఆ సకలలోక కోమలాంగుల అతి మృదువైన మరియు కోమలమైన అంగము నుండి స్నౌతించుచు (స్నౌతించుట = బొట్టు బొట్టు గా కారుట) వారి శ్లక్షనమైన (శ్లక్షనము = మెరిసేటి మృదువైన నున్నదనము) భషతములపైన (భషతము = తొడ) నిలువలేక జాలువారుచు తాను ప్రసరించుచున్న కాంతిలో ఝగఝగాయతమగుచు (మణులవలే మెరిసిపోతు) మరియు వారి దేహతాపమునకు ధూమత్సాత్కరణించుచున్న (ధూమత్సాత్కరణించుట = ఆవిరి అగుట) ద్రవము యొక్క సుగంధము సకల సుగంధ పుష్పములు మరియు ఔషధములకు అధిపతి ఐన చంద్రుడినే అమితముగా ప్రరోచనించుచుండెను (ప్రరోచనించుట = మత్తెక్కించుచు కామకేళి కొరకు ఆకర్షించుట). ఈ అతి విరలమైన (విరలము = చాలా అరుదుగా లభించు) ద్రవ్యము కేవలము అతివల ఓష్ఠజముల (ఓష్ఠజములు = వనితల క్రింది పెదవులు, పూకురెమ్మలు) మధ్యనుండి అప్లశసముగా (అప్లశసము = ఎప్పుడో ఒకసారి) జాలువారును అని చంద్రునికి విదితమే. ఈ మధుర ద్రవ్యము సుగంధమే కాదు దాని రుచి సైతము చంద్రునికి అత్యంత ప్రీతికరము. తన గురుపత్ని మరియు అత్తికల ఓష్ఠజములను చుంబించుచు వాటి మధ్య నుండి ఉద్భవించిన మధుర ద్రవమును ఆస్వాదించిన చంద్రునికి వాటి రుచులు భిన్నమైనను మధురాతి మధురముగా తోచెను. తాను అధిపతి ఐన పుష్పములు మరియు ఔషధములన్నియు భిన్నమైనను అతి మధురముగా ఉండురీతినే ఈ అశేష లలనల ఆర్ద్రభగముల నుండి ఉదావర్తయతించుచున్న (ఉదావర్తయతించుట = చెమ్మగించి బొట్టు బొట్టు కారుట) మధురాతి మధురమైన ద్రవములను ఆస్వాదించవలెనని నిశ్చయించుకుని అనేకానేక రూపములు ధరించెను చంద్రలోకాధిపతి.
బృహస్పతి ఆశ్రమమునంది ప్రవేశించిన పురుషాహంకారులకి అచట అత్యంత కామోద్రేకులై అమితమైన విరహముతో వేడెక్కిన అత్యంత సుందరమైన పరిగృహ్య (పరిగృహ్య = వివాహిత) లలనామణుల (సుందరీమణుల) నుండి ఉద్భవించుచున్న మధుర ద్రవముల యొక్క సుగంధము మత్తెక్కించగా వారి అనాచ్ఛాధిత వదనములు అనిర్వచనీయమైన నయనానందమును కలిగించుచుండెను. పరాంగనల ఉన్నతమైన నిండైన, మృదువైన గణపీఠకములు (గణపీఠకము = సళ్ళు, వక్షములు) మరియు సుసౌష్టవమై యవ్వన భారముని నిండుగా నింపుకున్న ఆ లంబస్ఫిచుల (లంభస్ఫిచ = కామకేళికి అహ్వానించుచు ప్రస్ఫుటముగా కనిపించే పిర్రలు గలది) హొయలు పురుషాహంకారులలో కామోద్రేకతను వీజనించెను (వీజనించుట = బాగా ప్రేరేపించుట). స్వకళత్రముల (సొంత పెళ్ళాల) సమక్షమున నిస్త్రాణలుగా ఉండు వారి శిశ్నములు ప్రహర్షించుటారంభించెను (ప్రహర్షించుట = నిగుడుట, గట్టి పడుట). ఐతే నిగిడిన ఆ సకల లోక పురుషాహంకారుల మేఢ్రములు బిగుతైన పరాంగన భగములయందు ప్రవేశించుటకు ఉవ్విళ్ళూరుచు వారిని వైధుర్యపరుచుచుండెను (వైధుర్యము = ఆపుకులేని అవస్థ). వారికి కానవచ్చిన పరాంగనల భగములెల్లయు నిషేవితమై (నిషేవితము = ఆక్రమించబడి) ఉండుటచే వారు తొలుత హతాశులైనను బృహస్పతి ఆశ్రమమునందున్న ఈ భగమహాసాగరమున ఒక్క అవ్యగ్రమైన (అవ్యగ్ర = ఖాళీగా, అందుబాటులో) భగము లభించకపోవునా అను మిక్కిలి ఆశతో అన్వేషించుచుండిరి. పరాంగనల అంగాంగ రమ్యతను తదేకముగా వీక్షించుచున్న ఆ పురుషాహంకారులు ఆ పరాంగనల భగములను ఆప్నోతించుచున్న (ఆప్నోతించు = ఆక్రమించు) మేఢ్రము లేక జిహ్వ ఎవరిదని గమనించలేదు. ప్రతి పురుషాహంకారుడు ఆ మేఢ్రము తమకన్నా ముందు అచటికి చేరుకున్న తనవంటి తోటి పురుషుడిదే అయ్యుండునని ఇంకను కాలయాపన గావించినను తన మేఢ్రముకి భగప్రవేశ సుఖము లభించదేమో అని భావించుచు త్వరిత గతిన ముందుకి సాగిపోవుచుండెను. (ఉదాహరణకి చాలా సేపటి తరవాత వచ్చిన బస్సులో ఎక్కే వారు ఖాళిగా ఉన్న సీట్లకోసము చూసే హడావిడిలో అప్పటికే ఆక్రమించి ఉన్న సీట్లలో ఎవరు కూర్చుని ఉన్నారో గమనించరు కదా సాధారణముగా)
ఆ సమూహములో ఒక అతిలోక సౌందర్యవతి ఐన ప్రౌఢ, శ్వేత కలువముల పానుపు పైన పరుండిని చంద్రుడిని అధిరోహించి అతని నడుము మీద పద్మాసనం లో ఆసీనురాలై ఉండగా, చంద్రుడు ఆమె పృష్ఠ మును అదిమి పట్టుకుని మెల్లిగా ఆమెని ప్రెఘ్ఖోలించుచుండెను (ప్రెఘ్ఖోలించుట = పైకి క్రిందికి లయబద్ధముగా ఆడించుట). ఆమె భగములోనికి ప్రవేశించిన చంద్రుడి మేఢ్రము అందునున్న సుగంధ భరిత రసములతో మిక్కిలి తడిసి ఆమెకి చెప్పనలవి కానంతటి సుఖమునొసంగుచుండెను. ఆ సుఖముతో మైమరచి ఆమె బిగ్గరగా “హా శశాంకా ….. నా స్వప్నమనోహరా … ఆహా… అటులనే … మరింతగా వేగము హెచ్చింపుము, నీ మేడ్రము యొక్క పరిమాణమును ఇంకాస్త హెచ్చించుము….. ఆబ్బా .. ఏమి సుఖమో ……. నా పెనిమిటి ఎన్నడూ నాకిటువంటి సుఖమునెరిగింపలేదు .. ఆహ్…… ఏమి స్వధా (స్వధా = దెంగులాటలో కలిగే అనిర్వచనీయమైన సుఖము) …… ఈ స్వధా నాకు యావజ్జీవితము అత్యంత మధుర స్మృతి గా నిలిచిపోవును. ఓ లక్ష్మి అనుజా, నా మదనమనోహరా, నీ అత్తికతో నీకు ప్రాప్తించినంత కాకపోయినను, ఈ యభనములో (యభనము = దెంగులాట) నీకు సైతము స్వధా ప్రాప్తించుచున్నచో నేను నిలువరించు వరకు ఇటులనే నాతో యభతించి (యభతించి = దెంగి) అటు పిమ్మట, నా భగములో నీ దివ్య వీర్యమును స్ఖలించి, నీ వంటి సుందర, మనోహర మరియు తేజోవంతుడైన సంతానమును ప్రసాదించి అమితమైన పుణ్యమునకు పాత్రుడవు కాగలవు … … ఆహ్…..” అని పలుకుచు, రతిసుఖములో ఆసంవేగముగు (ఆసంవేగము = భావప్రాప్తి) పెక్కుపర్యాయములు పొందుచుండెను.
ఆ పలుకులు పలుకుచున్న అతివ స్వరము పరిచితముగా ఆహితమవగా (ఆహితమగుట = తోచుట, అనిపించుట) కర్దమ ప్రజాపతి ఆ రతిరునాళ్ళను (రతి+తిరునాళ్ళు= దెంగులాట ఉత్సవాలు/జాతర) లాలాయించుచు (లాలాయించుచు = చొంగ కారుస్తు) హస్తమైథునముతో తమ మేఢ్రములను శాంతపరుచుచున్న సమూహమును సంబాధవర్తినించుచు (సంబాధవర్తినించుట = గుంపు మధ్యలోనుండి తోసుకొనుటు వెళ్ళుట) ఆ స్వరము వినిపించిన వైపు ఏగి ఆ స్వరము పలుకుచు కామ సుఖములో పరాకాష్టకు చెరుకుని మణితెంచుచున్న (మణితెంచుట = రతిలో పరాకాష్టకి చేరినప్పుడు సుఖప్రాప్తితో బిగ్గరగా మూల్గుట) యోషితను (యోషిత = రతి సుఖములో అరమోడ్పులైన కన్నులు కలది) వీక్షించుటకై యత్నించెను. కామ సుఖ భావప్రాప్తిలో పరాకాష్టకు చేరుకున్న ఆ మదనమనోహరి అంగ సౌష్టవము కర్దముని ముగ్ధుడిని గావించెను. అతడి మేఢ్రము ఆమెను యభతించుటకు సంసిద్ధమయ్యెను. చంద్రుడిని అధిరోహించిన ఆ అతిలోక సౌందర్యవతి ముఖమును ఛదతించిన (ఛదతించుట = కప్పివేయుట) ఆమె పొడవైన పట్టువంటి నల్లని కేశములచే ఆమె ఎవరో తెలియకున్నది కర్దమునికి. భావప్రాప్తిలో ఉన్నత శిఖరానికి చేరుకున్న ఆ అతివ తన జంభమును (జంభము = నోరు) కొద్దిగా తెరువగా అది తన శిశ్నముని ఆహ్వానిస్తున్నట్టు తోచెను కర్దమునికి.
అంతలో చంద్రుడు ఆ అతిలోక సుందరిని తన దివ్యశక్తి తో లాఘవమునా తర్కుట (తర్కుట = బొంగరము) వలే పరిభ్రమతించెను (పరిభ్రమతించుట = త్రిప్పుట). బొంగరము వలె ఆమె శరీరమెల్లయు ఆమె భగమునందున్న చంద్రుని మేఢ్రము ఆధారముగా వేగముగా తిరిగెను. అటుల పరిభ్రమతించునపుడు చంద్రుడి మేఢ్రము ఆమె భగములో ఒనర్చుచున్న రాపిడికి ఆమెకి అమితమైన వర్ణనాతీతమైన సుఖ భావప్రాప్తి కలిగెను. అంతట ఆ కుండోధ్నీ (కుండోధ్నీ = పరిపూర్ణమైన మరియు అత్యంత అందమైన సళ్ళు కలది) “హా చంద్రా… నా మనోహరా … అబ్బా ….. ఇస్స్ … ఎచట నేర్చితివివో …. ఆఅ … ఈ విద్యలు… ఆహా ….. నిన్ను నేను వీడజాల… ఉమ్ …. ఈ అనుభూతి… ఆహా … మరువజాల … ఇస్స్… అటులనే …. కొనసాగించుము… అది అది అలా …. ఇస్స్ …. నీ మేఢ్రము అమోఘము …….ఉఫ్ఫ్ ……. ఇదియు నీకు వరప్రసాదమేనా?……. ఇస్స్ ……..దాని పరిమాణమును మరికాస్త హెచ్చించుము …నా పెనిమిటికి ఏమియు తెలియదు ….. అతడి మేఢ్రము నిగడదు…… ఆఆ…… నిగిడినా క్షణకాలము కన్నా నిలువదు… అమ్మా…. అతడికి ఎటువంటి విద్య తెలుయదు….. ఆ దరిద్రుని వలన నాకు ఎటువంటి సుఖము ప్రాప్తించుటలేదు” అని ఉచ్ఛ స్వరములో మణితెంచుచు ఆ అనుభవమును అమితముగా ఆస్వాదించుచుండెను. విష్ణు స్యాలుడైన శశాంకుడు ఆ సునితంబినీని (సునితంబినీ = అందమైన, ఆకర్షణీయమైన, నిండైన పిర్రలు/గుద్ద కలది) మరింత వేగముగా తర్కుటము వలే పరిభ్రమతింపగా ఆమె పర్దమును (వత్తైన శిరోజముల) వాయువు ఎత్తగా ఆమె సుందర ముఖము పూర్తిగా అనాచ్ఛదితమయ్యెను. సుఖముతో అరమోడ్పులైన ఆమె విశాలమైన నేత్రములు, సన్నని కొనదేలిన ఎరుపెక్కిన నాసిక, గులాబి వన్నె ఆధరములు, ముత్యముల వంటి పలువరుస, సుఖముతో ఎరుపెక్కిన కెంపుల వంటి సుందరమైన కపోలములు (కపోలములు = బుగ్గలు),…. శంఖము వంటి సన్నని గ్రీవము (గ్రీవము = మెడ), నిండైన కుచములు, నిగిడి నిక్కపొడుచుకున్న తేనె వన్నె చూచుకములు, సన్నని కటి, చదునైన ఉదరము అందున లోతైన గుండ్రని నాభి, ఆ దివ్య సుందరి అందము పదములకతీతమనిపించెను ఆమెనే తదేకముగా వీక్షించుచు తమ హస్తములతో తమ మేఢ్రములను రాపాడించుచున్న పురుషాహంకారులకి.
చంద్రుడి దివ్య స్పర్శతో ఆమె అంగ సౌష్టవము మరియు ఆ నారీ మనోహరుడితో శృంగార సుఖములో కలుగుచున్న భావ ప్రాప్తి మిళితమవగా ఆమె దివ్య వర్ఛస్సు మరింత హెచ్చెను. వేగముగా ఆమె తిరుగుచున్నప్పుడు పున్నమి వెన్నెల వంటి చంద్రుని కాంతిలో ఆమె తన కళత్రమైన సినివలి అని కొద్ది క్షణముల అనంతరం ఎరిగి నిర్ఘాంతపోయెను కర్దముడు. అప్పటివరకు పరాంగన అని ఊహించగా ఆమె అందమునకు సమ్మోహితుడైన కర్దముడు, నిగిడి ఉన్న అతడి చిరు మేఢ్రము ఆమె తన సహధర్మచారిణి ఐన అని ఎరుగగా, తక్షణం మెత్తబడిపోయెను. కర్దముని శిశ్నము వాలిపోగా దానికి బదులుగా అతని కరవాలము లేచెను. కరములోని ఖడ్గముతో తో తన భార్య ఐన సినివలిని, ఆమెకి అమితముగా సుఖమును చేకూర్చుచు, నిటారుగా ఉండి తన కళత్రము యొక్క భగములో ప్రవేశించి సినివలి చేత తనని తన మేఢ్రముని పరిహసింపజేయించుచున్నట్టి చంద్రుని మేఢ్రమును తక్షణమే ఖండించదలచి ముందుకు సాగబోగా ఒక కరము (చేయి) కర్దముని కరముని భృశముగా (భృశముగా = బలముగా) పట్టి నివారించి అతనిని బృహస్పతి ఆశ్రమము వెలుపలకు తోడ్కొని పోయెను.
“ఓరి దుష్టుడా, ఏల నన్ను నివారించితివి? ఎవరు నీవు? నిన్ను ఇప్పుడే హతమార్చి ఆ తదుపరి అగమ్యగా (అగమ్యగా = పరపురుషుడితో రంకు జరుపుతున్న వివాహిత) ఐన మరియు ప్రలుబ్ధ (ప్రలుబ్ధ = మొగుడు లేనప్పుడు పరపురుషుడితో రంకు ద్వారా గర్భము దాల్చునది) అవగోరుచున్న నా కళత్రముని పిమ్మట ఔద్ధత్యముతో (ఔద్ధత్యము = అందము వలన కలుగు అహంకారము) విర్రవీగుతున్న ఆ దుష్ట చంద్రుని మేఢ్రముని ఖండించెద” అనుచు తన కరవాలము యచ్ఛతించెను (యచ్ఛతించుట = వేగముగా త్రిప్పుట, దూయుట) కర్దముడు. వీరభద్రుడు తన నిజ స్వరూపము ధరించి బిగ్గరగా వికటాట్టహాసము గావించుచు,”ఓ కర్దమ ప్రజాపతి, అటులనా, ఐతే ప్రయత్నించు” అనెను. వీరభద్రుని నిజరూపము వీక్షించినంతనే అతిప్రవిద్ధుడైన (అతిప్రవిద్ధము = భయము) కర్దముడు కరవాలము జారవిడిచి ముకుళిత హస్తములతో “ఓ మహావీరా నన్ను ఎందులకు నివారించితిరి” అని సవినయముగా అడిగెను. “నా స్వామి నన్ను ఇచట ఆరక్షకుడిగా (కావలి వాడిగా) ఉండమని, ఇచట ఎటువంటి హింస, బలవంతము జరగకుండా నివారించమని ఆదేశించెను” అని అత్యంత గంభీరముగా పలికెను. దక్ష ప్రజాపతికి పట్టిన గతి తనకి పట్టరాదనిన ఈ వీరభద్రునితో సఖ్యతే మేలని ఎంచిన కర్దమ ప్రజాపతి ఈ వీరభద్రుని సృష్టికర్తకే మొరపెట్టుకోవాలని గ్రహించి మరలా కైలాసమునకేగి ఆ మహాదేవుడు ధ్యానం ముగించువరకు పంచాక్షరి మంత్రము జపించుచు వేచి చూస్తు ఉండక తప్పలేదు.
రాహువు ప్రశస్తించిన (ప్రశస్తించుట = హెచ్చరించుట) విధముగా తన ధర్మపత్ని ఐన సినివలి బృహస్పతి ఆశ్రమమునందు దుష్టుడైన చంద్రుడితో పరదారమొనర్చుచు (పరదారము = రంకు) పొందుతున్న సుఖము గురించిన ఆలోచనలతో కర్దముడి మనసు అల్లకల్లోలమగుచుండెను. అతడు స్వల్పకాలము క్రితము వీక్షించిన ఆ రతిక్రీడ అతడి నయనముల ముందు మెదులుచు అతడికి మనసుకి మహా కంటకమువలె తోచుచుండెను. బృహస్పతి ఆశ్రమమునందు తన ధర్మపత్ని బాహాటముగా నగ్నికా (నగ్నిక = రంకు కొరకు ఆపాదమస్తకము వివస్త్రగా మారిన వనిత) అయ్యి ఆ చంద్రుడి మేఢ్రమును చోదిస్తూ, దానిని ఆధారముగా చేసుకొని తర్కుటమువలె తిరుగుచు, ఆ దుష్టుని మేఢ్రమును భగములో నింపుకొని దానికి మధురమైన భగరసములతో చంద్రుడికి లింగాభిషేకము ఒనర్చుచు తాను మునుపెన్నడు వీక్షించనంతగా మిక్కిలి సుఖించుచు, మిక్కిలి లజ్జా విహీనురాలై ప్రలుబ్ధము కొరకై ఆ దుష్ట చంద్రుని తన భగము లో వీర్యస్ఖలనము గావించమని అర్థించుచున్నను, ఏమియు చేయలేని తన దుస్థితి మెదలుచుండగా బలవంతముగా ఆ మహాదేవుని పై మనసు లగ్నం చేసి పంచాక్షరి మంత్ర జపించుటకు విఫలయత్నము చేయనారంభించెను కర్దముడు.
బృహస్పతి ఆశ్రమమునందున్న మనోహరమైన సరోవరం తటమున, పటలముగా (పటలము = కుప్ప) ఉన్న వస్త్రములు వీక్షించిన విభావసుడు అను ఒక వసువు అవి తన కళత్రమైన ద్యుతివిగా సమీకరోతించెను (సమీకరోతించుట = గుర్తుపట్టుట). ఆ వస్త్రములకి కొంత దూరములో కల ఒక వృక్షము ఆధారముగా ప్రాగ్భారించుచు (ప్రాగ్భారించుట = ముందుకి వంగుట) “ఆహ్…. అలా …. అది అక్కడే ….. నీ మేఢ్రము పరిమాణమును …. ఇస్స్ ….. యభతించు వేగము … ఉఫ్ఫ్ …… హెచ్చింపుము హేమాంశా ఉమ్మ్…… నీవెరిగినట్టు ఒక సువాసిని (వివాహిత) యొక్క …. ఇర్ర్ ……. మనసును, అవసరమును, కోరికను… ఉస్స్ ….. ఇంకెవరు ఎరుగరు శశాంక. ఆహ్ అలా …. అమ్మా …. అహా… ఏమి సుఖము ……..ఇస్స్ …… ఊహ్…… నీ ఈ దివ్యమైన ముగ్ధాకృతి గల మేఢ్రముతో … ఉమ్మ్……. నా భగములో స్ఖలించి….. ఉస్స్…… నీ వంటి తేజోవంతమైన యువరాజును …. ఆహ్ … వసులోకమునకు ప్రసాదించమని …ఉఫ్ఫ్ ……..అభ్యర్థిచుచున్నాను హిమాంశు …ఇస్స్ ….” అనుచు మణితెంచుచు (మణితెంచుట = రతికేళి లో భావప్రాప్తి ఐనప్పుడు సుఖముతో మూల్గుట) సుఖింస్తుండగా ఆమె పృష్ఠత (పృష్ఠత = పిరుదుల వెనుక) విష్ఠితమైయున్న (విష్ఠితమగుట = నిటారుగా నిలబడుట) ఆజానుబాహుడు, అత్యంత సుందరకాయుడైన ఆమె వల్లభుడు ఆమె నిండైన మెత్తటి బరువైన అతి సుందరమైన పృష్ఠమునకు తన కటిని వేగముగా తగిలించుచు ఆమె బిగుతైన ఆర్ద్రభగములోనికి తన బలిష్టమైన మేఢ్రము యొక్క పరిమాణమును మరింత హెచ్చించి అతి వేగముగా జొనుపుచు, ఆమె ఉరస్కలులను (ఉరస్కలు = నిండైన అందమైన సళ్ళు) కరతలముల నిండుగా పొదవి పట్టుకుని మర్దించుచు, ఆ సుందర ప్రౌఢ యొక్క కంఠమును తన అధరముతో చుంబించుచు, ఉపభుఘ్తించుచు (ఉపభుఘ్తించుట = సుఖిస్తూ సుఖపెట్టుట) దర్శనమిచ్చెను. చంద్రుడి యొక్క విశాలమైన, ధృడమైన కటి ఆ తలినోదరి (తలినోదరి = సన్నటి అందమైన, మృదువైన కోమలమైన నడుము కలది) యొక్క శ్రోణిబింబములను (శ్రోణిబింబములు = బరువైన, నిండైన, అర్ధగోలాకారములో ఉండే పిరుదులు) లయబద్ధముగా మరియు బలముగా తాకినప్పుడు “థపక్ థపక్” అని తటాకములోనుండి ఎగురుచున్న విహంగము (పక్షి) ఒనర్చు శబ్దము వలే వినిపించెను విభావసుడికి. ఆ వృక్షము చాటునున్న మగువ నిషేవకంచుటను (నిషేవకంచుట = అనిర్వచనీయమైన సుఖమును పొందుట) ఏకాగ్ర దృష్టితో వీక్షించిన విభావసు శిశ్నము సైతము క్రమేపి నిగిడి మేఢ్రమయ్యెను. తాను పూర్వమెన్నడు కనీ వినీ ఎరుగని విధముగా నిషేవకొంచుచున్న (దెంగించుకుంటున్న) ఆ ప్రేష్ఠా (ప్రేష్ఠా = వివాహిత) ఎవరా అని ముందుకేగబోగా తటమున ఎందరో పురుషాహంకారులు లాలాయించుచు (చొంగ కారుస్తు) హస్తమైథునముతో తమ మేఢ్రములను శాంతపరుచుతాకు విఫల యత్నములు గావించుచు స్త్యాయననించుచుండిరి (స్త్యాయనించుట = గుంపుగా గుమిగూడి దారికి అడ్డముగా నిలుచుట). తన సందేహము నివృత్తి గావించుకొనుటకు వసువేంద్రుడైన విభావసు సరోవరములోనికి సావధానముగా సోపానించి (సోపానించుట= జాగ్రత్తగా అడుగులేయుట) ఆ వృక్షము వద్ద యభతించుచున్న ధర్షకులను (ధర్షకులు = రంకులాడుతున్న జంట) వీక్షించెను.
ఆ జారభరా (జారభరా = రంకులాడుతున్న అందాల భామ) తన కళత్రమైన ద్యుతి అని ఎరింగి ప్రమథితుడయ్యెను (ప్రమథితుడగుట = నిర్ఘాంతపోవుట) వసువుల ప్రభువైన విభావసు. అంతలో ద్యుతి యొక్క సుందర పయోధరమలను అప్పటివరకు ఆప్నోతించియున్న (ఆప్నోతించుట = ఆక్రమించుట, కప్పుట) వికేశుడి (వికేశుడు = చంద్రుడు) హస్తములు ఆమె సన్నటి కోమలమైన కటిని పొదవి పట్టుకుని మరింత బలముగా ఆమె నిండైన మెత్తటి ఓపశములవంటి (ఓపశము = మెత్తటి దిండు) పృష్ఠములను తన కటితో ఢీకొనుచు వాటి నడుమనుండి జొనిపిన తన మేఢ్రముతో ఆమె భగమును మిక్కిలి ద్రవింపజేసెను. ఆ ద్రవము ద్యుతి యొక్క శ్లక్షనమైన (నున్నగా మెరుస్తున్న) సహస్రకములపైన (సహస్రకములు = తొడలు) నిలువలేక జాలువారుచు ఆమె పాదములని చేరెను.
ఆ చిక్కటి ద్రవముతో తడిసిన వసువుల మహారాణి ఐన ద్యుతి పాదములు చంద్రుడి చల్లని తేజోవంతమైన జ్యోత్స్నలో (వెన్నెల) వింతగా ద్యుతించుచుండెను (ద్యుతించుట = మెరవడం). ద్యుతి నయనములు అరమోడ్పులయ్యను, ఆమె నోటిని తెరచి ఉచ్ఛ స్వరములో ప్రోచ్ఛ్వసితించుచు (ప్రోచ్ఛ్వసితించుట = లోతుగా ఊపిరి తీసుకుని సుఖముతో మూల్గుచూ మెల్లిగా విడువుట) అమితముగా సుఖించుచుండెను. చంద్రుడి మేఢ్రము తో పోల్చగా కుచించుకుపోయిన తన శిశ్నము పిపీలకము వలె తోచెను విభావసుడికి. ఇటువంటి స్థితిలో ఆ యభతించుచున్న జంటని సమీపించి ఆటంకపరిచినచో తన కళత్రము, చంద్రుడి మేఢ్రమును ప్రదర్శించి “మేఢ్రమంటే ఇది, మగువని యభతించి సుఖపెట్టు విధానము ఇది, మీరెన్నడైనా ఇవ్విధముగా నన్ను యభతించితిరా నాథా? ఐనను మీకది అసాధ్యము లే” అని ఆ దుష్ట చంద్రుని మరియు ఈ లాలాయించుచున్న (చొంగ కార్చుకుంటున్న) సమూహము సమక్షమున పరిహసించినచో తన పరిస్థితి ఏమగును? అంతకన్నా అవమానము వేరొకటి కలదా? ఈ దుష్ట శశాంకుడితో ఇప్పుడు బాహాటముగా తలపడినను ఈమె నా కళత్రమని ఈ సమూహమునకు అవగతమగును. ‘ఈ తటాకమునందు నిమగ్నమై రహస్యముగా దివ్యాస్త్రముని సంధించి ఆ దుష్ట దీపేందుడు (చంద్రుడు) నా కళత్రము భగమునందు వీర్యము స్ఖలించుటకు పూర్వమే అతడి మేఢ్రమును రీణాతించెద (రీణాతించుట = కోసి విడదీయుట)‘ అని మనసున తలచిన విభావసు సరోవరమునందు నిమగ్నమయ్యెను. విల్లంబువులు పట్టి ఆ ద్రహము (ద్రహము = లోతైన చెరువు) యొక్క నితలమునకు (నితలము = చెరువు క్రింద నేల) చేరి దివ్యాస్త్రమును సంధించబోగా ఒక బలిష్టమైన హస్తము అతడిని ఉచ్ఛిన్నత్తించి (ఉచ్ఛిన్నత్తించుట = బలము బయటకు లాగుట) తటమునకు చేర్చెను. తన ప్రయత్నమును విచ్ఛిన్నము గావించిన ఆగంతకుడు ఒక వసువు వలె తోచెను విభావసుడుకి. “ఎవరు నీవు? నీ ప్రభువునైన నన్నేల ఆటంకపరిచితివి?” అని హూంకరించి ప్రశ్నించెను. “ఓ వసు శ్రేష్ఠా, ఈ తటాకమునందు ఏల నిమగ్నులైతిరి, ఆత్మహత్య మహాపాతకము అని మీరెరుగనది కాదు” అని సవినయముగా సమాధానమిచ్చెను వసు రూపము దాల్చిన ఆ ఆగంతకుడు. అంతట విభావసు ధర్మసంకటములో పడెను.
“నా ధర్మపత్ని, మన వసులోక మహారాణి ఐన ద్యుతి ఆ దుష్ట చంద్రుడితో బాహాటముగా, నిమీల్య (నిమీల్య = సగం మూసుకున్న, అరమోడ్పులైన) నయనములతో, వస్త్రములు, బుద్ధి, ఇంగితము, సిగ్గు, లజ్జ అన్నీ విడిచి యభతించుచు, మిక్కిలి స్వధాని (సుఖము) పొందుచున్నది. వసులోకమునకి విజాతుడు (విజాతుడు = రంకు వలన జన్మించిన వాడు) యువరాజు కారాదనే ఆ దుష్ట చంద్రుడడు వసులోక మహారాణి భగమునందు తన వీర్యముని స్ఖలింపకమునుపే అతడిని లింగవిహీనుడిని గావించి వసు లోకమును రక్షించదలచితిని” అని పలికినచో ఇచట జరిగినదెల్లయు వసులోకములో ప్రసరణగును (తెలిసిపోవును). మౌనము వహించినచో, మహరాజుని ఆత్మహత్య నుండి రక్షించుటయే తన కర్తవ్యమని భావించును ఈ అనఘుడు (అనఘుడు = అమాయకుడు) మరియు ఇచట నుండి నిష్క్రమించడు. అంతట ఒక బృహత్తరమైన ఉపాయము స్ఫురించెను వసు లోకాధీశుడకు. “ఓయి వీర వసు, నీ రాజభక్తికి సంతసిల్లితిమి, ప్రతిఫలముగా నీకు రాజముద్రిక ఐనా ఈ అంగుళీయకము బహూకరించుచున్నాము, మేము మనలోకమునకు చేరిన పిమ్మట నిన్ను సభాముఖముగా సత్కరించెదము. అసురులనుండి వసులోక రక్షణకై దేవగురువైన బృహస్పతి నుండి ఒక మహత్తరమైన విద్యని పొందితిమి, దానిని అభ్యసించుటకు ఈ సరోవరములో నిమగ్నమై మేమిప్పుడు శరములను సంధించవలె, కావున మా ఏకాంత అభ్యాసమునకు ఆటంకము కలిగింపక వసులోకమునకు మరలి పొమ్ము” అని యుక్తితో గంభీరముగా పలికెను. ఐనను ఆ అనఘుడు విభావసుడిని వీడలేదు. అంతట ఆగ్రహించిన ఆ వసులోకాధిపతి “ఓరీ మూర్ఖ, రాజాజ్ఞనే ధిక్కరించెదవా, నిన్ను మేము దండించకమునుపే ఇచట నుండి నిష్క్రమింపుము” అని ఆగ్రహోదగ్రుడై పలికెను విభావసు. “నన్ను దండించెదవా రాజా, అటులనే కానిమ్ము” అనుచు వికటాట్టహాసము గావించుచు వీరభద్రుడు తన నిజస్వరూపమును ధరించెను. ఆ భయంకరాకారముగల శివ కింకరుడి నిజరూప దర్శనమైన విభావసు మిక్కిలి భీతిల్లి అతడికి సాష్టాంగ నమస్కారమొనర్చి, “ఓ దక్షయజ్ఞ వినాశక, నా అవివేకమును మన్నింపుము, కాని నా కళత్రముని యభతించుచున్న ఆ దుష్టచంద్రుడు వీర్యము స్ఖలించకమునుపే అతడి మేఢ్రమును లూనాతించనిదే (లూనాతించుట = ఒక్క వేటులో నరకుట) ఈ బృహస్పతి ఆశ్రమమును వీడజాలను. దయతో నా కర్తవ్యపాలనయందు ఆటంకము కలిగింపకుము.” అని దీనముగా ప్రార్థించెను. వీరభద్రుడు మందహాసముతో “ఇచట ఎటువంటి యంత్రణ (యంత్రణ = బలవంతము) మరియు హింస సంభవించరాదని నా సృష్టికర్త యొక్క ఆజ్ఞ. నీవు ఉల్లేఖించిన దానిలో ఎటువంటి యంత్రణ లేదు ఓ వసు శ్రేష్ఠా. ఇచట ఆసీనుడవై పంచాక్షరి మంత్రమును జపింపుము, నీ మనస్సు శాంతించును” అనుచు విభావసుడిని కైలాసమున విడిచి అదృశ్యమయ్యెను వీరభద్రుడు.
పంచాక్షరి మంత్రము జపించనంత మాత్రాన ఆ బృహస్పతి ఆశ్రమముయందు జరుగుచున్న పరాదరము నిలుచునా? ఆ దుష్ట చంద్రుడి మేఢ్రము తన కళత్రము భగమునందు స్ఖలించకుండునా? తన కళత్రమునకు కలుగు సంతానము విజాతుడని కావున వసులోకమునకు యువరాజు కాజాలాడని ఘోషించినచో తాను వృష్ణిహీనుడనని (వృష్ణిహీనుడు = వనితని గర్భవతి చేయగల సామర్థ్యము లేని వాడు, నపుంసకుడు) మరియు తన కళత్రముని నియత్రించలేని క్లీబుడిని (క్లీబుడు = కోజ్జా) అని తానే వసులోకమునకు తెలియపరచి తనని తానే చులకన చేసుకొనునట్లగును. ఇవ్వద్ధముగా చింతాశీలుడైన విభావసుకి అసుర సైన్యాధిపతి ఐన రాహువుయొక్క సత్యమైన పలుకులు జ్ఞప్తికొచ్చెను. అప్పుడు అవివేకముతో అతడిని చులకన చేసితినే ఇప్పుడు నేనే చులకనైతిని అనిపించెను విభావసుకి. అన్యమనస్కముగా పంచాక్షరి మంత్రమును జపించుటారంభించేను వసు లోకేంద్రుడైన విభావసు.
రాహువు పరిస్థితి రెంటికీ చెడ్డ రేవడి అన్న చందమున అయ్యెను. వైకుంఠమును జయించుటకు అతడు పన్నిన పన్నాగము పారకపోగా విగతజీవులైన తమ బంధువులని వీక్షించిన అసుర నారీమణుల శాపనార్థములు మిన్నంటెను. ఇక గత్యంతరము లేక తమ కులగురువు మరియు బ్రహ్మ పౌత్రుడైన ఉశానుడిని ఆశ్రయించక తప్పలేదు రాహువుకి. ఉశానుడు ఆగ్రహించక మహాదేవ వరప్రసాదముగా తనకి లభించిన మృతసంజీవిని విద్యని ప్రయోగించి అసురలెల్లరిని పునర్జీవితులని గావించెను. అవివేకముతో ఇంతటి విపత్తుకి కారణమైనందుకు ఇక ఎప్పటికీ అసురలకి దూరముగా మెలగవలెనని రాహువుని ఆదేశించెను. శాశ్వతముగా తన వారికే దూరమయ్యెను రాహువు. జరిగిన వృత్తాంతమెల్లయు తెలుసుకున్న అసుర కుల గురువు దీర్ఘకాలము ఆలోచించి, సురపక్షపాతి ఐన హరి వలన సంభవించిన ఈ పరాభవమునకు ప్రతీకారమునకు అతడి శ్యాలుడైన చంద్రుడిని పావుగా వాడవలెనని నిర్ణయించుకునెను. పునర్జీవితులై కృతజ్ఞతతో తనకి సాష్టాంగ ప్రణామము గావించుచున్న అసురసేనను ఇంక ఎన్నడు తమ కులగురువు అనుజ్ఞ లేనిదే ఏ సమరమునకు సమాయత్తము కారాదని ఆజ్ఞాపించెను.
చతుర్దశ అంకము ఇక్కడ
మీ డిప్పడి శృంగార కథలు, విడియోల తో కథలు, ధారావాహికములు 